Schim

Als de zon hoog staat, de wolken juist hangen én de lucht precies dik genoeg is, dan heb je één kans op een miljoen dat je schaduw begint te praten. Dat gebeurt bij Lars.

Schim, zijn schaduw, praat met de stem uit zijn hoofd. Lars wil alles weten over de wereld van Schim en hij wordt zelf een schaduw. Schim kruipt op zijn beurt in het lichaam van Lars. Hij geniet van alles wat hij kan aanraken, ruiken, zien en horen. Mama weet dat er iets niet klopt. Zijn nichtje Geike houdt al helemaal niet van gespook. Komt Lars ooit nog wel terug?

De prachtige illustraties van Kristof Devos geven de onontgonnen wereld van De Doncker weer.

Ik loop dikwijls, best wel te dikwijls rond in boekenwinkels en zal steeds in een vertragingsritme komen langsheen boeken. Je kijkt, laat je ogen over de covers glijden dan zie je ‘iets’ en stop je. ‘Schim’ van Wally Donckers liet mij ook stoppen. Met zijn ietwat buitensporig langwerpig formaat, mosgroene kaft, witte krijtletters en oranje accenten komt hij op voorgrond. Je neemt het dus uit de rekken en bladert, laat je duim langsheen de bladeren ritselen en je krijgt een zicht op zacht ecru getinte pagina’s met afwisselend oranje en groene pagina’s en schitterende illustraties die vragen om aandacht, schitterende uitgave, een echt hebbeding, zo mooi. Gauw eens de eerste pagina lezen:
“Lars loopt op het weggetje naast het huis.
Met zijn armen open.
Tegen de wind.
Net zoals zijn opa, die af en toe de wind wil omarmen.
De wind is zacht.
En warm.”
Mooie, zachte woorden maar je moet ze zien staan op de pagina naast een getekende Lars en zijn megagrote schaduw om de schoonheid volledig op je te laten inwerken. En het stopt niet, Lars gaat spelen met zijn schaduw, hij gaat in dialoog met zijn schaduw, met zijn schim. Ze ontdekken elkaar en voelen elkaar steeds beter en beter aan. Meer zelfs ze wisselen van plaats, dit zorgt voor veel vragen en opgetrokken wenkbrauwen in Lars zijn omgeving.
Schim is niet alleen prachtig in zijn uitgave maar ook in zijn woorden en zinnen. Dit is een boek dat mocht ik nog voor de klas staan één van mijn topfavorieten zou zijn om uit voor te lezen en over te filosoferen want dat is wat het doet. Laten nadenken en laten genieten van taal.
 
Jan Stevens