Mijn vriend Dahmer

Mijn Vriend Dahmer vertelt het verhaal van de schrijver’s jeugdvriendschap met de (later) seriemoordernaar Jeffrey Dahmer gedurende hun tijd op Eastview Junior High en Revere High School. Zonder zijn uiteindelijke daden te verexcuseren, schetst Backderf Dahmer als een verrassend sympatieke tiener, getormenteerd door demonen en voortdurend aan z’n lot overgelaten door zijn ouders. Het boek gaat in op Dahmer’s isolement, zijn ‘binge drinking’, zijn bizarre aandachttrekkerij en verontrustende fascinatie met langs de weg aangereden dieren. Derf en zijn vrienden moedigen Dahmer’s fratsen aan, leidend tot bijvoorbeeld nagespeelde epileptische aanvallen in de bibliotheek tot en met het imiteren van iemand met hersenverlamming. We volgen Dahmer vanaf de leeftijd van 12 jaar – een verlegen jongen met bril, tot de dag waarop hij zijn eerste slachtoffer eist, slechts twee weken na graduation.
Meer info én even het kijken waard op scratchbooks

Terugblikkend op mijn eigen middelbare jeugdjaren, in de woelige eindjaren ’90 en startende plateauzolen jaren ’70  zie ik onmiddellijk een aantal weirdo’s, toen nog ‘kalvers’ genoemd voorbij mijn geest schieten. Met daarbij de onlosmakelijke vraag wat zou er van die of die geworden zijn. Onze sociale media laten ons toe somtijds één en ander op te sporen en meteen achter te laten met de gedachte ‘ ach, dus ook maar een gewoon leven ...’
Het was bij stripmaker John 'Derf' Backderf  wel enigszins anders, bij ons waarschijnlijk eerder onbekend maar Jeffrey Dahmer, de veelbesproken ‘Milwaukee Cannibal’ was één van zijn klasgenoten. Dahmer zijn gruweldaden, je moet maar even het internet opgaan zijn op zijn minst opzienbarend en het is nu net deze valkuil die Derf Backderf zorgvuldig vermeden heeft. Niettegenstaande er niet over zijn daden gesproken en getekend wordt kruipen ze wel over je huid heen. Niet als maagomkerend gevoel maar eerder als een ongemakkelijkheid, een introspectief gegeven dat je doet nadenken over je eigen toenmalig pubergedrag. Hoe hard we kunnen zijn voor elkaar en hoe zo’n groepsgedrag kan ontaarden met grote gevolgen. Niet dat Backderf hier tracht met de vinger te wijzen. Neen, integendeel het juist door het accurate en los van enige emotie beeldend verslag van zijn schoolse periode met Dahmer dat je zelf dit gevoel krijgt. Ook Derf Backenderf mijdt dit niet voor hemzelf en dat maakt deze beeldroman net zo bijzonder. De combinatie van zijn research met zijn eigen observaties en herinneringen leveren hier een knagend portret over een onaangepast individu die geconfronteerd met een zijn eigen gevoelens en homoseksualiteit, zijn emotionele verwaarlozing thuis en het daaruitvolgend jeugdalcoholisme in een tikkend kruidvat terecht komt dat eens moest ontploffen. ‘ Mijn vriend Dahmer’ heeft zeker niet de pretentie om een oorzakelijk verband te leggen naar de jeugdjaren van een seriemoordenaar of een vingerwijzing te zijn naar degenen die het hadden kunnen oplossen. Het is zoals Backderf zelf aangeeft: “Dahmer heeft zelf de stap tot moorden gezet en dat zijn eigen verantwoordlijkheid.”
Een aparte beeldroman die aan je lijf blijft plakken...
 
Jan Stevens