Grensgebieden

Wanneer de vijftienjarige Ellen spoorloos verdwijnt, vermoedt Sam Berger van de Stockholmse politie dat er een seriemoordenaar aan het werk is. Niemand deelt zijn vermoeden; Sam ziet zich genoodzaakt alleen op onderzoek uit te gaan. En dan ontdekt hij sporen – sporen die speciaal voor hem bedoeld lijken te zijn.

Arne Dahl schreef reeds verschillende boeken rond het A-team, een speciale eenheid in het Zweeds politieapparaat. Hij kreeg o.a. de prijs de Zweedse Academie voor misdaadschrijvers. Dit boek is echter het eerste deel met Sam Berger & Molly Blom, een nieuwe reeks dus.
Het verhaal start met de rechercheur Berger die na een tip samen met de Swat eenheid van de Stockholmse politie een afgelegen huis binnenstormt. Tijdens die inval wordt één agent zwaar getroffen door een boobytrap. In de kelder doen ze een meer dan afschuwelijk ontdekking, het lijkt wel een echte martelkamer. Deze inval stond in het teken van een ontvoering van een 15-jarig meisje Ellen, een week of twee daarvoor. Ellen is niet in die kelder aanwezig maar wel een grote hoeveelheid bloed van haar.
Sam denkt al snel aan een seriemoordenaar maar met dat idee staat hij alleen. Het is ook voor hem speciaal dat de moordenaar sporen achterliet, iets wat de huidige gruwel verbindt met zijn verleden. Door die speciale sporen en veel zoekwerk komt hij erachter dat het om zeker 7 verdwenen meisjes gaat en dit over een periode van ongeveer drie jaar, waarvan Ellen het laatste slachtoffer is. Nooit is één van die meisjes teruggevonden. Hij gaat ondanks verbod, zelf op onderzoek uit. Eerst alleen, maar daarna met Molly Blom, waarbij hun ontmoeting op zijn minst bizar is te noemen.
Het verhaal start traag met lange ondervragingen waarin er kat en muis wordt gespeeld, iets dat later natuurlijk duidelijker wordt. Doorheen het boek zijn er namelijk cursief gedrukte delen die een verklaring vormen over het gedeelde verleden van Rechercheur Berger en de moordenaar. Tijd is heel belangrijk in dit boek, niet alleen om Ellen te vinden maar ook uurwerken vormen een rode draad doorheen het hele verhaal.
Dahl heeft een indringende manier van schrijven, je moet hem wel volgen. Af en toe heel spannend met veel onverwachte wendingen waarbij ik soms echt met open mond zat te lezen.
En je mag best wel een sterke maag hebben, het is soms echt gruwelijk.
Grensgebieden is ook een heel donker en duister boek, letterlijk en figuurlijk want de setting van oktober in Zweden is regen, gietende, druipende regen.
Ook het plot is héél bizar, ietwat ongeloofwaardig maar Dahl komt er mee weg! De allerlaatste zin is een ware wrede cliffhanger.
 
Lut Delanghe