Zigeunerbloed

Zenuwslopende zoektocht naar vermist Romameisje Gent, juli 2013. Op de openingsavond van de Gentse Feesten verdwijnt Iulia, een negentienjarig Romameisje. Lukas Bekaert, maatschappelijk werker, is de laatste die haar gezien en gesproken heeft. Iulia heeft hem haar dagboek gegeven, dat ze begon te schrijven toen ze elf jaar geleden met haar ouders uit Slowakije vluchtte. Het rechercheteam van Maud Gelderman wordt belast met het onderzoek naar de verdwijning. Verscheidene mensen die Iulia kennen, ontvangen bizarre, cryptische sms'jes die verstuurd zijn met haar gsm. Ook Lukas Bekaert. Nieuwsgierig als hij is, bemoeit hij zich met het onderzoek en komt terecht in de wereld van de Roma. Er volgt een zenuwslopende zoektocht in de Gentse binnenstad, die davert onder het feestgedruis. Maar niet iedereen viert mee. Wordt Iulia op tijd gevonden? En aan wiens handen kleeft zigeunerbloed? Zigeunerbloed is de vijfde thriller van Belinda Aebi in de reeks rond onderzoeksrechter Maud Gelderman. Haar boeken worden door pers en publiek geprezen om de durf waarmee ze actuele thema's aansnijdt.

Ik woon op “De Muide” te Gent, het oude schipperskwartier en toenmalige ruige buurt van deze wondermooie stad. Heden ten dage bevolkt door een scala van etnische groepen waaronder ook ‘tijdelijk’ de Roma, gehuisvest in een oud klooster net achter mijn woonst. Ik was dan ook razend benieuwd naar “Zigeunerbloed,” weliswaar met een licht voorbehoud. Hoe verweef je in godsnaam een dergelijk zwaarbeladen maatschappelijk vraagstuk in een thriller zonder je te bezeren aan generaliserende uitspraken die meningeen graag en te vlug in de mond neemt?
“Zigeunerbloed” neemt je mee tijdens de vermaarde Gentse Feesten en wordt synchroon met de feestweek uitgewerkt. De geciteerde fragmenten bij elk hoofdstuk komende uit de nieuwsbrieven van de feesteditie 2013 brengen je meteen in de feestsfeer. Uiteraard is dit geen feestboek maar eentje dat moet ‘thrillen.’ Laat je niet misleiden door de eerste pagina’s, het begint nogal gezapig doorspekt met van die heerlijk “Gentse“ uitspraken in voor mij erg herkenbare woon- en levenssituaties uit de negentiende eeuwse stadsgordel, niet de meest  begeerde woonplaatsen. Hoofdstuk één is meteen ook een binnentrapper in de sfeer waarin Zigeunerbloed geschreven is, lekker vlot, to the point en sterk verlevendigd met dialogen die je middenin de setting trekken.  Vanaf hoofdstuk word je echter meegevoerd tussen het feestgedruis in naar een bizar en vooral bijzonder ‘donkere’ gebeurtenis waar je je liefst niet mee vereenzelvigd. Maar het is bij ‘Zigeunerbloed’ niet alleen de huivering die telt. Je krijgt er ook nog emotionele vertwijfeling en een zoektocht naar relationele stabiliteit bij, een verhaallijn die deze Vlaamse thriller wel een zeer menselijke kant geeft. Om in mijn gezapige streektaal dan toch een antwoord te geven op mijn voorafgaande beginvraag:
“ Ze é da vrie goe gedoan, ’t es wijs om te leze... Ein ongeluuflijk oe da ze dergelijke dingen me malkoar kan tuupe trekken”
 
Jan Stevens