Wat ik weet

Na twee jaar spoorloos te zijn geweest, keert Judith terug naar Roswell Station. Beschadigd als ze is kan ze niemand vertellen wat zij heeft doorstaan. De mensen in het broeierige kolonistenstadje - onder wie haar eigen moeder - lijken trouwens niet eens te wíllen horen wat er met haar is gebeurd. Opgesloten in haar stilte en door iedereen gemeden, leeft Judith haar treurige leven, terwijl ze haar zielenroerselen in een interne monoloog toevertrouwt aan haar onbereikbare jeugdliefde Lucas. Dan breekt het onvermijdelijke moment aan waarop Judith besluit voor zichzelf op te komen en de waarheid boven tafel te krijgen.

Wat ik weet is een echte pageturner, maar dan wel een die alle ruimte biedt aan prachtig, verstild proza. Het mysterie van Judiths verdwijning ontrafelt zich op ingenieuze wijze, terwijl de lezer ondertussen wordt meegesleept in een liefdesverklaring die zijn weerga niet kent. Een boek om je met huid en haar aan over te geven!

Deze roman is een prachtig verhaal dat zich in Noord-Amerika afspeelt tijdens de eerste immigratie naar het Westen. Ik veronderstel dat het in de jaren 1600 was toen de protestanten in Europa op de vlucht waren voor de Roomskatholieke vervolging. Er wordt nergens een datum vernoemd.
Een veertienjarig meisje  vertelt haar opgroeiende jeugd en haar prille liefde voor een oudere buurjongen in zeer gereformeerde godsdienstige dorpsgemeenschap, bestuurd door de ‘Ouderen.’ Het is een moeizaam bestaan voor de kolonisten die bij hun erge zware arbeid ook op hun hoede moesten zijn voor de ‘Thuislanders.’ Deze thuislanders waren nieuwe immigranten die met zeilschepen de rivieren afschuimden op zoek naar bestaande dorpen om dan de bewoners te vermoorden en zo hun boerderijen in te palmen.
Op een dag verdwijnt een meisje en wordt later dood teruggevonden in de rivier.  Judith die het verhaal vertelt verdwijnt ook maar komt twee jaar later terug. Ze kan niet meer praten en aangezien ze noch kan lezen en schrijven kan ze onmogelijk uitleggen wat er met haar is gebeurd. Ze wordt uit de gemeenschap gesloten en leeft in alle eenzaamheid verder.
Wat ik weet ”is een intrigerend verhaal vol verrassingen. Ik werd er door geboeid, het leest vlot en is prachtig geschreven.
“Lezen én uitlezen!”
 
Lydie Colle (86 jaar)