Ze heten allemaal MOHAMMED
In Ze heten allemaal Mohammed komen zogenoemde allochtonen aan het woord. In het eerste hoofdstuk,
‘Vaders’, vertelt Khemaïs – ‘je mag ook Mohammed zeggen’ – over de onmogelijkheid hogerop te komen in de
autofabriek waar hij al veertig jaar werkt. In het hoofdstuk ‘Moeders’ komt een aantal sterke vrouwen aan het
woord die ieder op hun eigen manier tegemoet proberen te komen aan de vaak tegengestelde eisen van familie,
maatschappij en cultuur. Het hoofdstuk ‘Kinderen’ gaat over de problemen van kinderen die opgroeien als
tweede-generatie-arbeidsmigranten. Naima bijvoorbeeld beschrijft de moeilijkheden, op de universiteit en op
straat, die zij ervoer nadat zij een hoofddoek begon te dragen en daardoor plotseling als minder Europees werd
gezien. Ze heten allemaal Mohammed is een fascinerend boek met een vaak pijnlijke actuele inhoud.
Regelmatig verschijnen in het nieuws beelden van de soms erg gewelddadige conflicten in de Noord-Franse banlieues. Het explosieve karakter van deze Franse voorsteden heeft uiteraard ergens zijn oorsprong. Ook hier in Brussel kunnen we er niet omheen.
Het is te gemakkelijk hier zomaar uitspraken over te doen zonder enig voorkennis. Loze slogans volgen en verkondigen bieden hier zeker geen soelaas. De relatie tussen de Fransen en de Algerijnse migranten is anders dan wij Belgen en Turken of Marokkanen. Algerije heeft een heftige onafhankelijkheidsstrijd gestreden met Frankrijk. Over de gevolgen ervan heeft Jérôme Ruillier een pakkende graphic novel gemaakt. ’t Is eigenlijk mijn eerste kennismaking met deze kunstvorm en het moet gezegd worden ik ben laaiend enthousiast!
Als je het boek, zoals ik toch steeds doe een eerste keer met de duim op het voorblad doorbladert valt onmiddellijk de eenvoudige en sobere tekenstijl op. Maar vergis je niet... Net dat maakt deze graphic novel zo krachtig, zo dynamisch omdat je hierdoor diep in het verhaal blijft. In dit boek worden interviews van Yamina Benguigui genomen van migranten uit Algerije van de eerste generatie en beschreven in haar boek Memoires d’immigrés vertaald in graphics. Het zijn pakkende verhalen van onwetendheid, onverdraagzaamhied, loyaliteit, uitbuiting die mij meer dan eens kippenvel bezorgden. Yamina Benguigui neemt geen blad voor haar mond en wat je hier leest en ziet zorgt dat je niet zomaar nog uitspraken gaat verkondigen. Het zet je tot nadenken.
Ze heten allemaal MOHAMMED laat je kijken naar onverdraagzaamheid en racisme maar tevens naar verstarde tradities, halsstarrig weigeren tot aanpassen en gewelddadigheid. Soms wel heel extreem maar correct weergegeven.
Slechts één voorwaarde: sla het voorwoord niet over!
Een aantal verhalen zijn perfect leesvoer voor onze scholieren en kunnen voor degelijke en diepgaande discussies leiden. Het is misschien een alternatief voor jongeren die moeilijk een boek ter hand nemen.