twee keer sterven
Het licht van de sterren doet er jaren over voor het de aarde bereikt. We zien de hemel dus zoals hij was, niet zoals hij is. De sterren, ze zijn er, ze zijn er niet. Uiteindelijk, over talloos veel miljarden jaren, zullen ook zij uitdoven, allemaal. Alles vervliedt. Wat doet het er dan toe op dit planeetje dat een keertje een trekker overgehaald wordt?
“Een man denkt dat hij een wapen bezit, maar het wapen bezit hém.”
Een man die niet durfde leven moet nu een leven redden. Zijn kalme bestaan wordt een thriller. Enkele fragmenten:
Na de massage nestelt Maria zich op bed in de kussens die ze tegen de achterste bedstijl heeft geschikt. Ze zet een klein montuurloos glasbrilletje op, waardoor ze er ineens heel anders uitziet, niet meer sensueel maar streng. Uit het nachtkastje pakt ze iets waarmee haar klantjes haar onder geen beding mogen zien, want het is dodelijk voor hun lustgevoel: een breiwerkje.
Misschien is dat nog het akeligst, de doodse stilte, slechts doorbroken door het geluid van af en toe een kei die opzij rolt, en het onderdrukte gehijg van twee mannen, die met een halfdood lichaam zeulen. Door het vale licht van de kwart maan werpen hun lichamen lange schaduwen af, strompelende figuren op weg naar nergens. Het is de nacht van 21 maart, de lente is een paar uur oud, maar Ben voelt winter.
Een seriemoordenaar die niet doodt, hoe ongewoon.
Scenarist, journalist en criticus: Dirk Van den Eede was het allemaal. Interessante beroepen, daar niet van, maar slechts opstapjes naar zijn ware talent: schrijven. “Twee keer sterven” is héél spannend maar ook diepgravend.
Ik ben geen trhillerfanaat en zal nooit een thriller tussen de rekken uithalen. Niet dat ik geen sterke thriller kan verdragen of waarderen maar ’t is niet onmiddellijk het eerste waar ik naar grijp in de boekhandel. Af en toe laat ik mij soms verleiden, door een cover of een ‘Dit moet je lezen.’ Het was met ‘Twee keer sterven’ niet anders. ’t Werd me aangereikt.
‘k Kreeg het in handen, sloeg het open en liet het niet meer los.
‘Twee keer sterven’ is een echte no-nonsens thriller en als ik het in deze woelige politieke tijden mag verwoorden “Zo heerlijk Vlaams.” Je krijgt hier geen dubbellagige, gekunstelde Zweedse literaire thriller voorgeschoteld, niet dat ik dit niet kan pruimen maar dit is iets van eigen bodem. Dit verhaal ontwikkelt een drive zonder weerga.
De intro, het eerste hoofdstuk “Dag 1 – Donderdag 13 maart 2008,” zet je onmiddellijk op het puntje van je leesstoel. Twee hoofdpersonages, Eva & Marcel worden opgevoerd, hun relatie die zo bepalend is voor wat er zich verder zal ontwikkelen is zo menselijk en bizar terzelfdertijd dat je hen als lezer denkt te begrijpen maar dan uiteindelijk moet toegeven dat het niet is wat het lijkt. Het hele verhaal waarbij er een rits personages verschijnen die allemaal ergens hun doel hebben stijgt langsheen ogenschijnlijke gewone, doordeweekse onderzoeken en verhoortechnieken naar een climax die je pas op het einde een zucht laten ontsnappen.
“Briljant!
"Twee keer sterven," de titel snap je maar als het uit is."
Jan Stevens