Pablo Perruche

De vader van Pablo is een "hard werkend" zelfstandige - nogal eigenzinnig, en meer dronken dan nuchter. Zo wordt de kleine Pablo geconfronteerd met geldproblemen, dood en overspel, een ontsporende zus en een mama voor wie de schone schijn het allerbelangrijkste in het leven is. En Pablo heeft, niet toevallig, het temperament van een zigeuner...

Pablo wordt cafébaas, maar droomt van een bestaan als kunstenaar. En van zijn vriendin Veronica, natuurlijk. Galeriehouder Willem Jan Frederik kan zijn droom vervullen, maar is ook niet ongevoelig voor de charmes van Veronica. Hoe loopt dat af?

Pablo Perruche, je zou denken Zuiderse sferen maar niks is minder waar. Ooit had ik ook een ‘pyruske’ in een vogelkooi in mijn klas, ’t mocht dikwijls vrij rondvliegen. De hoofdfiguur Pablo Perruche heeft zijn naam niet gestolen, hij was als kind en getalenteerd tekenaar gek op vogels, een spotnaam.
Ik kan mij niet herinneren ooit zo’n oer-Vlaams boek te hebben gelezen. Wat een kracht, wat een taal, een rauwheid die zijn oorsprong vind in de Vlaamse stroefheid maar die bijwijlen zo lyrisch kan zijn. Ik werd vooral letterlijk omver geblazen en terug meegenomen naar mijn niet zo conformistische jeugdjaren in de jaren ’60 – ’70, een woelige periode die ook mij en veel leeftijdsgenoten heeft gepakt. Tijdens het lezen doemde steeds Tom Lanoyes ‘Sprakeloos’ naar de voorgrond en dit is zeker geen waardeoordeel, integendeel Pablo Perruche vertelt een andere Vlaamse geschiedenis, evenwaardig maar harder, ongepolijst en snel, heel snel. Tussen dat flitsend leesritme krijg je een inkijk in de denkpatronen van een talentvol kunstenaar die worstelt met zijn liefde, zijn lusten, zijn vriendschappen of hoe moet je godsnaam redelijk functioneren als je geest en je gedrevenheid er de ruimte niet voor geven.
Ik zoek naar superlatieven, naar woorden die enigszins kunnen vatten wat ik voelde bij het lezen van dit boek maar ik vind ze niet. Ik werd begeesterd, ontroerd, gepakt en opgevrolijkt.
 
Jan Stevens

Meer over Peter Lievens en zijn Pablo Perruche
Peter Lievens zelf aan het woord