Vermoord mijn moeder

Als bekroning van een carrière die is gelauwerd met een Pulitzer Prize, een Oscar, Obie Awards, en Lifetime Achievement Awards van The National Cartoonist Society en The Writers Guild of America, presenteert Jules Feiffer nu Vermoord mijn moeder, een graphic novel noir een liefdevolle homage aan de door de pulpliteratuur geïnspireerde romans, films en strips van zijn jeugd, zoals The Spirit van Will Eisner en het werk van Dashiell Hammett, Raymond Chandler, John Hudson en BillyWilder.
Feiffer kruidt al deze invloeden met zijn scherpe humor waar hij patent op heeft.
Vermoord mijn moeder draait om vijf sterke vrouwen uit twee afzonderlijke families die op fatale wijze met elkaar verbonden raken door toedoen van een aan lager wal geraakte, drankzuchtige privédetective.

Vermoord mijn moeder, dit is de “Mad men” voor alle graphic novels zoals de “Mad men-serie” een unicum is in de televisie/dvd series. Al mijn respect voor Jules Feiffer die, reeds in bezit van alle mogelijke nominaties en prijzen op hoogbejaarde leeftijd nog zo’n meesterwerk kan afleveren. Ik vermoed dat een dergelijk talent gewoon niet in jaren te beteugelen is. Wie denkt om even losjes gauw zijn zinnen te verzetten en beeldroman ter hand te nemen komt zwaar bedrogen uit. Dit is een complex en gelaagd verhaal dat menigeen, ook mezelf, zal verplichten om regelmatig even terug te keren en de juiste context terug te vinden. Een hard-boiled detective in een film noir stijl die ik nog nergens zo heb mogen ervaren. Alles speelt zich af in een sombere, destructieve en grimmige setting zo gegrepen uit de vroegere Hollywoodscene. Alles start nochtans vrolijk met een prachtig zwierend stel jonge tieners die zich anno 1933 naast de houten huisradio volledig laten gaan in pure Lindy Hop stijl. Hier herken je onmiddellijk de meesterhand, alle swing spat haast letterlijk van de pagina’s weg, heerlijk. Tijdens dit prachtig heen en weer gezwier hoor je Annie tegen Artie puberaal afgeven op haar moeder. ’t Is ook meteen de rode draad doorheen het verhaal, een moeder-dochter relatie vol onbegrip en krampachtigheid. In de volgende hoofdstukken waarbij je kennis maakt met de moeder en haar werk als secretaresse bij een straalbezopen privé-detective slaat de sfeer onmiddellijk om en beland je in de groezeligheid van obscure kantoren en morbide clienten. Daar leer je ook de andere personages en hun drijfveren kennen. De zwier van de eerste pagina’s komt als een constante doorheen het boek terug onder de vorm van de hilarisch dansende bokser. Deel twee speelt zich dan af in 1943 middenin WO II waar het Hollywoodgehalte terugkeert onder vorm van het entertainment voor de jongens aan het front overzee. Het is meer dan duidelijk dat moeder en dochter ook in oorlog leven met elkaar. Niemand is happy en de haat en onverdraagzaamheid is alom tegenwoordig. Je voelt als het ware de onderhuidse spanningen terwijl je de pagina’s omdraait en blijft staren naar al dat schitterend beeldmateriaal in sobere, zwarte ecolineverf met hier en daar een tikje kleur, indrukwekkend hoe Feiffer zoveel beweging in zijn tekeningen kan plaatsen! Alles stroomt vlot naar een hilarische apotheose tijdens hét evenement van de U.S.O. toernee voor de Amerikaanse Soldaten op een eiland in de Stille Oceaan. Daar komt ook Artie terug als bikkelhard getraind kapitein. Wat gedurende het hele verhaal tussen al die verschillende personages onder oppervlakte en verborgen bleef voor de lezer ontploft al het ware tijdens het optreden waarbij iedereen zijn ware gelaat toont. Ik ga dit wegleggen en later, kan nog jaren duren terug nemen en opnieuw genieten!
 
Jan Stevens