Toen kwamen de wolven

‘Buitengewoon krachtig. Een zenuwslopend
en intiem portret van de natuur op zijn wreedst’ The New York Times

Aan de vooravond van weer een genadeloze winter grijpt een roedel wolven drie kinderen uit Keelut, een gehucht in het verre noorden van Alaska. Een van de kinderen is de zesjarige zoon van Medora en Vernon Slone. Terwijl Vernon in het Midden-Oosten in een bloederige oorlog dient, roept de wanhopige Medora de hulp in van schrijver en wolfexpert Russell Core. De zestigjarige Core reist af naar Keelut om de verdwijningen te onderzoeken en de roedel hongerige wolven op te sporen. Wanneer hij terugkeert uit de kille, besneeuwde bossen rondom het dorp ontdekt hij dat niet alleen Medora, maar ook het vijandige en onherbergzame landschap een duister geheim met zich meedraagt.

Als er zoiets bestaat als feelgood books dan moeten er ook zeker een frozen books bestaan. Boeken die je niet warm maken maar koud, ijskoud. ‘ Toen kwamen de wolven “ behoort zonder discussie tot deze categorie. Giraldi neemt ons mee in het ijskoude Alaska van ijsvlaktes en steenkoude rotspartijen, waar beschaving toch een andere betekenis heeft dan hier. Beschaving betekent er overleven zonder franjes of mikmakjes. We worden meegenomen in de overlevingsstrijd van een kleine gemeenschap los van alle wetten en beschaafde afspraken. Er is maar één wet die telt en dat is ‘overleven’ tussen de wetten van de natuur. Net zoals een horde wolven moet iedereen zijn plaats vinden in deze barre omstandigheden. Na de dood van een derde kind door de roedel omzwervende wolven vraagt Medora wiens echtgenoot als militair in het Midden-Oosten strijd levert de hulp in van Core een natuurschrijver en wolvenexpert. Als buitenstaander in deze gesloten gemeenschap roept dit veel vragen op en als Medora verdwijnt slaat de verkilling toe. Je verkilt als het ware zelf tijdens de indringende beschrijvingen hoe het kwaad in de mens de bovenhand krijgt. Je belandt in een rauw realisme waarbij je haren recht komen te staan. Hoe meer je betrokken wordt bij de personages hoe groter het onbehaaglijk gevoel wordt. Er wroet iets, er moet iets bloot gelegd worden. Iets wat je pas op het eind van het boek begrijpt en je doet nadenken over alles wat onder je huid is gekropen.
Dit is bruut, gewelddadig, keihard maar evenzeer zo mooi en zinderend tot de laatste zin!
 
Jan Stevens