Er zijn geen messen in de keukens van deze stad

Een familie in de Syrische stad Aleppo raakt van elkaar vervreemd. De moeder probeert angstvallig vast te houden aan de aristocratische levensstijl waaruit ze is verstoten, onder andere door haar gehandicapte dochter verstopt te houden. Haar zoon Rasjied is haar oogappel, maar hij sluit zich aan bij een religieuze groep om te gaan vechten in Irak. Ook haar dochter Sausan verdwijnt zodra de politiek greep op haar krijgt. Lukt het hun de weg naar zichzelf en elkaar terug te vinden?

Het verhaal gaat over een familie in de Syrische stad Aleppo. Het wordt verteld door de ik- figuur die anoniem blijft, net als zijn moeder. De overige familieleden en vrienden worden wel bij naam genoemd. Deze mensen raken van elkaar vervreemd en lijden elk op hun manier onder de dictatuur. Het leven in Syrië is zwaar en dubbelzinnig, men kan niemand vertrouwen. Iedereen kan een informant zijn van de milities van de dictator. Op bijna alles staan genadeloze straffen. Alleen wie rijk is kan zijn straf afkopen terwijl de meeste inwoners arm tot zeer arm zijn en werken voor een hongerloon.Het boek is in een bijzondere stijl geschreven. Ik moest echt wennen aan de soms toch wel langdradige zinnen. Het is ook verwarrend, verschillende verhaallijnen lopen door elkaar. Eens ik de personages kon kaderen heb ik genoten van dit boek. Je voelt door alle woorden heen de warmte van de auteur voor zijn land. Hij laat ons kennismaken met de realiteit van het dagelijks leven in Syrië. Daarbij vergeleken leven wij wel in een paradijs. Het verhaal heeft me ook aan het denken gezet, het vergrootte mijn  begrip voor het leven in een Islamitisch, dictatoriaal regime.
Een aanrader voor elke Westerling.
Christine De knijf