Manzanilla

Andalucia, Sanlúcar de Barrameda. Een welstellend Duits echtpaar met Russische connecties wordt verdacht van drugshandel. De baas van de Policía Nacional blijkt bevriend met hen, het vermoeden bestaat dat hij betrokken is. Daarom roept Javier, baas van de Guardia Civil –in het geniep- Wolfgangs hulp inroept. Die spreekt immers Spaans en Duits en kan als zogenaamd vakantieganger ongestoord rondsnuffelen.
De Duitsers blijken contacten te hebben met een familie die een eeuwenoude Manzanillabodega bezit maar het onderling niet eens raakt over de te varen koers. De politiebaas is de echtgenoot van een van de dochters. Bovendien verdwijnt een kleuter uit dezelfde familie tijdens de drukte op de Feria, het jaarlijkse Manzanillafeest. Dat ook dit kind niet snel teruggevonden wordt, zorgt voor paniek in de bloedhitte.
Een verdacht overlijden in die familie brengt Wolfgang met de hulp van Julia op een spoor: wat hebben de keldermeester en de bodegazoon gemeen?

Ik ben geen thrillerlezer, af en toe passeert er één en neem ik die graag ter hand. Somtijds wordt er mij één voorgesteld, waar ik graag aan voldoe met de boodschap: “laat mij dan wel eerlijk wezen in de wetenschap dat ik geen thrillerfanaat ben.”
“Manzanilla” kruiste ook op deze wijze mijn pad. Bij het lezen van de synopsis op de achterflap maakte ik mij de bedenking dat er wel veel invalshoeken gegeven werden samen met een lucky guy, superman ter plekke onder naam van Wofgang. ’t Leek een rommeltje.
Het eerste hoofdstuk, nauwelijks één pagina lang is meteen tekenend voor het hele verhaal, kort aangebonden, flitsend snel zonder ergens in elkaar te zakken, iets wat ik voor een thriller wel kan waarderen. Wolfgang, de spilfiguur in het hele verhaal dompelt zich onder in een Spaanse gemeenschap, een rijkeluis-compound waar corruptie, die om het zacht uit te drukken tiranieke vormen aanneemt onder de gestalte van Gordillo, hoofd van de politie. Maar er is meer aan de hand dan enkele good en enkele bad guys. Langsheen Wolfgang passeren een reeks markante figuren die elk hun rol spelen om in een up-tempo af te stevenen naar een goed en bevredigend eind. Niet in het minst ‘Hades’ waarvan ik nog niet uit ben of die nu vrouwelijk of mannelijk is. Maar deze figuur kon mij alvast erg bekoren. De auteur levert hier een sterk gestructureerd geheel af, iets dat gezien de hoeveelheid van verhaallijnen en personages geen sinecure is. Nergens stoort dit, integendeel het neemt je mee in een wervelwind naar het eind toe. Dat deze hoeveelheid en quantiteit een rem zet op enige diepgang in de personages neem ik er graag bij want je leest dit in één ruk uit. ‘Ergens’ was er voor mij een wel heel overbodige gezondheidsfactor aanwezig die bovendien nog uitmondde in een hoog feelgood-gehalte, not my kind of stuff.
Maar ik heb ervan genoten en raad “Manzanilla” erg aan aan al wie zich heden ten dage even zorgeloos in zijn hoofd wil opsluiten...
 
Jan Stevens