De dood

Stockholm, jaren tachtig. Hiv grijpt steeds meer om zich heen en de vriendengroep van Rasmus en Benjamin wordt alsmaar kleiner. De overdadige
Kerstavonden bij Paul thuis worden met het jaar soberder, zo zonder Rasmus, Reine, Bengt, Lars-Åke, en met een doodzieke Paul. Zelfs op hun begrafenis wordt ontkend wie deze mannen werkelijk waren.…

Volwassen worden, wat dit ook mag betekenen, in de beginjaren van de ‘seventy’s’ zonder internet en alle e-communicatie was eenvoudiger dan nu. Ook was alles duidelijker maar daarom zeker niet beter. Ik maak mij deze bedenking tijdens het lezen van ‘De dood’ een verhaal over liefde, ziekte en dood. Niet echt een ongewoon thema. Maar dan wringt het schoentje want dit boek vertelt het verhaal van de homo-scene in Stockholm ten tijde van het nog onbekende HIV . Dit alles was ons toen onbekend en van een andere geaardheid of zelfs het begrip gender daar kwamen wij toendertijd nauwelijks mee in contact. Ik moet eerlijk zeggen we hadden er ook geen moeite mee. In die tijd werd onze vriendengroep daar wel mee geconfronteerd maar het was eerder van “So what, no problem.” Ik word nog steeds ongemakkelijk bij elke homofobe uitlating want hoe anders onze maatschappij er nu ook uitziet en zich gedraagt soms denk ik dit wordt erger en erger. Daarom heb ik dit boek zo graag gelezen en daarom zou dit boek door velen moeten gelezen worden. Je krijgt hier zo’n prachtig liefdesverhaal gepresenteerd, zich situerend in het midden van een hechte vriendschappen. Maar met donkere kanttekeningen, heel donkere kanttekeningen van onbegrip, plaatsvervangende maar onterechte schaamte van de omgeving voor dat anders zijn. Iets wat zich in de jaren tachtig bij de verspreiding van dit nog ongekende virus manifesteerde in afgrijzen en ongeoorloofde en flagrante weigering van zorgverstrekking. En toch, iets waarvoor ik de auteur van dit derde deel van deze trilogie van harte bedank heb ik zoveel schoonheid in dit verhaal ontdekt.
 
Jan Stevens