Anna

Nadat een mysterieus virus alle volwassenen heeft uitgeroeid, is Sicilië verworden tot een gigantische ruïne van verlaten steden, afgebrande winkelcentra en onbegaanbare wegen. Alleen de kinderen zijn overgebleven en proberen op het desolate eiland, waar de hitte en de zon het landschap teisteren en overal hongerige wilde honden op de loer liggen, te overleven zonder elektriciteit, vers water en voedsel. Sinds de dood van hun ouders zorgt de dertienjarige Anna voor haar acht jaar oude broertje Astor, aan de hand van het notitieboekje dat haar moeder achterliet. Als Astor wordt ontvoerd, besluit Anna samen met haar hond naar hem op zoek te gaan in de hoop uiteindelijk de overtocht naar het vasteland te maken, op weg naar een nieuwe toekomst.

Een nietsontziend virus dat wereldwijd voor de totale chaos zorgt, alleen kinderen die gespaard blijven, de ineenstorting van de maatschappelijke orde met als gevolg een reeks autowrakken, wegterende lijken, ronddolende kinderen en een mondiale destructie, ik heb het al dikwijls doorheen mijn leesrevue zien passeren. En eerlijk? Toen ik de inhoud van ANNA las dacht ik: “ there we go again.” Maar dat was buiten de waard of de auteur, Ammaniti gerekend. Wat hij doet met zo’n uitgemelkt thema is pure klasse. Ammaniti verstaat de kunst om zo’n grotesk thema te versmallen, te verengen en terzelfdertijd te liften naar een brok literatuur dat nog een tijd nazindert. Alles speelt zich af rondom Anna, dertien jaar die net als andere kinderen moet overleven in de brandende Siciliaanse omgeving zonder hulp en alleen op zichzelf aangewezen. Op de achtergrond krijgt ze hulp van haar reeds gestorven moeder die vooruitziend als ze was richtlijnen opschreef in “Het schrift van de Belangrijke dingen,” dit moet een bijzondere vrouw geweest zijn. Ammaniti laat je in prachtige en beeldende taal kennismaken met het eenzame leven van Anna die voor haar broertje Astor zorgt. Ze overleeft op zoektochten naar voedsel en houdt zich staande met de nagedachtenis aan haar moeder. Deze prachtige en rake beschrijvingen van desolaatheid wijzigen langzaam naarmate het verhaal vordert naar de harde realiteit van een eenzaam meisje dat tijdens haar overlevingstochten aan de rand staat van te vroege adolescentie en kennismaakt met gevoelens die zij niet kent en niemand om haar hierbij te leiden. Het is hard om verliefd te worden in de wetenschap dat zodra dit mooie gevoel aanbreekt de verdoemenis van de dood aankomt. Het is die contradictie tussen mooie taal en harde realiteit die voor veel nagloei zorgt.
 
“ Toch een kleine waarschuwing om het tijdstip van lezen goed te kiezen want de omgeving vervaagt en de pagina’s draaien uit zichzelf in een gestaag ritme om.”
 
Jan Stevens