Levenshaast

In Levenshaast  vertelt Ingeborg haar krachtige verhaal over het leven met een hersentumor. Over haar spijt en haar verlangens, haar verdriet en haar optimisme en haar rotsvaste geloof ik de kracht van het nu.

"Levenshaast" het hakte er behoorlijk in bij mij. Het zal je maar overkomen. Je bent net 11 weken moeder van een dochtertje en je hebt een tweejarig zoontje. Dan krijgt Ingeborg van de ene op de andere dag het verdict kanker. Daar waar je bepaalde symptomen weet aan vermoeidheid hoor je dat er een tumor in je hoofd zit. De tumor is operabel maar niet te genezen en direct weet je: "Mijn leven is ingekort." Ingeborg is niet zozeer bezig met een bucketlist maar stort zich op haar werk, drinkt vaak te veel, neemt zware risico's met drugs dit allemaal om de leegte van een onvermijdelijke vroege dood in te vullen. Volgens haar therapeuten lijdt ze aan 'Levenshaast,' iets wat ze voor de diagnose ook al had maar nu nog veel extremer. Niemand weet hoe je zelf zal reageren als het jou overkomt? Ze ziet er haar relatie met haar man en kinderen zwaar onder lijden. Alles draait immers rond Ingeborg en haar tumor, operatie en de scans om de zoveel tijd. Ingeborg schrijft zoals zij het voelt met woede. Ze wil die ziekte niet, is opstandig, angstig, kwetsbaar, rauw en toch met de nodige relativerende humor. Niemand, echt niemand kan begrijpen wat het is om te leven met zo'n tikkende tijdbom on je hoofd behalve zij die hetzelfde meemaken. Dus Ingeborg, heel veel sterkte en ook voor eenieder die met deze vreselijke ziekte "Kanker" te maken hebben.

Lut Delanghe