Mijn haat krijgen jullie niet

Nee, ik zal jullie mijn haat niet cadeau doen. We zijn met z’n tweeën, mijn zoon en ik, maar we zijn sterker dan alle legers in de wereld. Ik ga geen tijd meer aan jullie verspillen.
Het boekje Mijn haat krijgen jullie niet van de Franse journalist Antoine Leiris, die zijn vrouw verloor bij de aanslagen in de Bataclan op 13 november in Parijs, heeft al een grote indruk achtergelaten onder vele recensenten en lezers. En zo ook bij columnist Frits Abrahams van NRC Handelsblad:
‘Schrijven over de moord op je vrouw, en nog wel zo kort erna, leek mij een al te hachelijke onderneming, maar Antoine Leiris bewees mijn ongelijk met zijn boekje Mijn haat krijgen jullie niet. Daarin heeft hij het dagboek opgenomen dat hij bijhield na de moordpartij in het Parijse Bataclantheater op 13 november 2015, waarvan zijn vrouw Hélène een van de slachtoffers was.
Leiris, een 34-jarige Parijse cultuurjournalist, heeft het kort gehouden – en dat is meteen de kracht van het boekje. Bondigheid voorkomt pathos. Leiris is zo suggestief mogelijk te werk gegaan. Hij stort zich niet in allerlei gedetailleerde uitweidingen, maar toont wel veel gevoel voor het treffende detail.’
 

13 novemberr 2015, aanslag in o.a. Bataclan, Parijs. Nog geen jaar later, vele aanslagen later zou je nog enkel in getallen, aantal doden en gewonden denken. Dit kleine boekje van Antoine Leiris doorbreekt, bewijst het tegendeel. Je ervaart al lezend echt hoe het persoonlijk voelt om een geliefde te verliezen, wat een jonge vader overkomt die zijn vrouw verliest.  

Ik las kort na de aanslag zijn brief gericht aan de daders op facebook, onberoerd kon je daar niet bij blijven. " Mijn haat krijg je niet ( die gun ik jullie niet ) en ook mijn zoontje zal jullie z'n leven lang beledigen door gelukkig en vrij te zijn, want neen ook zijn haat krijgen jullie niet! "  

Bij dit mooie, heel teder, pijnlijk boekje voelde ik mij soms een gluurder die leest en kijkt naar iemands puurste verdriet.  

Ik las ergens: " Voor veel mensen zal dit bvb na en half jaar geen oud nieuws zijn en zal het ook nooit worden." Kan ik niet anders dan beamen. 

Prachtig is zijn puur verdriet. 

Lut Delanghe