Het scheve meisje

In de jaren vijftig is een huwelijksleven pas compleet als er kinderen zijn. Dus komt er een kind, een dochter. Maar niet het meisje waarop de ouders hoopten, geen kind om mee te pronken, eerder een om je voor te schamen. Haar ouders zijn bang voor het onbereikbare wezen dat niemand nodig lijkt te hebben. Ze zien niet hoe dit meisje zich ervan bewust is te leven in een wereld waarvan de gebruiksaanwijzing ontbreekt. In Het scheve meisje vindt Yvon Né woorden voor de manier waarop een kind van tussen de 2 en 11 kijkt, leeft en voelt. Een kind dat de dingen om zich heen op een eigen manier interpreteert om de wereld hanteerbaar te maken en daarin door haar omgeving niet begrepen wordt. Een roman die ons het kind weer laat ontdekken. Hartveroverend en ontroerend.

Ik vermoed dat dit het derde boek is van Yvon Né, een verzamelbundel gedichten ’Hier mag niets af zijn‘ (2009) en de bundel ‘De werkelijkheid houdt het lang vol’ (2014).
Deze semibiografische roman zoals Né zelf aangeeft roman, die ik eerder zie als één lang prachtig gedicht, gaat over het leven van een meisje tussen de jaren ‘50 – ’60.  Zoals normaal in die tijd is een gezin pas compleet als er een kind komt.
De ouders hebben vlug door dat er iets niet goed zit met hun dochtertje. Ze is heel laat met rechtop staan en lopen. Ze lijdt aan scoliose. Het boek is volledig vanuit de perceptie van het kind geschreven , zowel als baby, peuter en als 11-jarige puber. Omdat de vertelvorm nogal ongebruikelijk, soms héél poëtisch is lijken haar gedachten ver van een jong kind te staan. Toch komt dit geloofwaardig over. Het meisje, er worden geen namen genoemd wordt voortdurend overspoeld door beelden en kan daardoor soms moeilijk de werkelijkheid van haar eigen gewaarwordingen scheiden. Niettegenstaande ze al op vrij jonge leeftijd vrij leergierig en het heel goed doet het op school willen haar ouders dit niet zien. Vader noemt haar Sloompie en Chagrijntje. Het meisje krijgt een broertje die op handen gedragen wordt want hij is ‘normaal’ want haar ouders hadden liever en vrolijk, makkelijk kind. Van hun kant zijn er enkel onbeantwoorde vragen en onbegrip, hetzelfde geldt voor het meisje. Hun relatie is complex en door de houding van haar ouders wordt ze nukkig, boos en soms agressief wat leidt tot een moeilijke en harde beslissing van haar ouders.
Zelf beseft ze goed dat ze anders is. Als ze weer eens wagenziek thuiskomt zegt ze over zichzelf: “Ik ben een kaal vogeljong en heb niet de kracht iets uit te brengen. Niet klaar voor het leven buiten het ei. Misschien was er te weinig tijd om mij uit te broeden… “ ( p.135 )
Een Citaat van Yvon Né: “ We vergeten vaak dat we het kind dat we waren levenslang
Met ons meedragen.”
 
Lut Delanghe
 
“ Een hartelijk pleidooi om dromers te koesteren.”