Fouten

Een neerlandicus, Johannes Huyghe, staat op het punt om de biografie HB, de jonge jaren te publiceren bij uitgeverij Parenthèse. Hierin probeert hij een beeld te schetsen van Herman Brusselmans als jongetje en opgroeiende puber. De oudere Brusselmans, die van nu, krijgt voortijdig de biografie in handen, leest ze, en merkt dat er heel wat fouten in staan. Wie anders dan hij mag in staat worden geacht om deze fouten te corrigeren? Brusselmans besluit dan ook om de fouten op een rijtje te zetten en ze te vervangen door wat juist is of juist had kunnen zijn. Tussendoor worstelt hij met de aanwezigheid, of eerder de afwezigheid, van drie vrouwen in z'n leven: Phoebe, Mona en Alathea.

De fouten is een roman die het verleden in tijd en ruimte vermengt met het heden in een andere tijd en een andere ruimte, en Brusselmans zorgt ervoor dat beide perioden uit z'n leven samenkomen, waarbij de vermenging onderhevig is aan de wetten van de literatuur.
Herman Brusselmans heeft met De fouten een roman geschreven die verschillende genres overstijgt, die de lezer ontroert en aan het lachen maakt, en die zal nazinderen tot het door hem gecreëerde verleden én het heden tot de nabije of verre toekomst zullen behoren, zowel in het hoofd van de lezer als in de Nederlandstalige Letteren. De fouten is, zelfs binnen het uitzonderlijke oeuvre van Brusselmans, een bijzondere roman.

Herman Brusselmans (1957) publiceerde reeds bijna zeventig romans. Hij wordt zowel verguisd als verafgood. Hij is een zeer belangrijk schrijver.

Net “ de fouten” dichtgeklapt. Ik heb al eerder wel wat van Brusselmans gelezen en wil mij geenszins een kenner noemen, ik kon zijn werk best appreciëren. Maar dit, dit is gewoon hilarisch goed! Lang geleden dat ik mij zo kostelijk amuseerde tijdens het lezen. En, er zijn er weinig die dit kunnen met mij. Ik lag dikwijls in een deuk met zijn ‘semi-biografische’ anekdotes maar vergis je niet dit alles is slechts een gelaagdheid die bovenop een tristesse zit waarvan ik na het dichtklappen toch even moest van bekomen. Het hele verhaal is het antwoord van Brusselmans op neerderlandicus Johannes Huyghe die tegen beter weten in een biografie “HB, de jonge jaren” heeft geschreven, één die spoedig zal verschijnen. Brusselmans die het vertikte om ook maar om het even welke informatie door te geven over zichzelf en anderen dat ook niet toeliet is uiteraard in zijn gat gepikt en schrijft dan nadat hij een medewerkster van de uitgeverij Paranthèse omkocht om het manuscript in handen te krijgen zijn antwoord, maar dan wel op zijn eigen geijkte wijze. Alles draait rond foute uitspraken en feiten uit de vermeende biografie, dewelke Brusselmans steeds weerlegt en hierbij de ware toedracht meegeeft aan de lezer. Tussen al deze absurditeiten en schertsende antwoorden druipt echter een melancholie doorheen van een opgroeiende tiener die maar zijn weg niet vind in het leven. De jonge Brusselmans zwalpt terwijl hij afrekent met zijn demonen van de ene passie naar de andere, proeft, ervaart van alles dat op zijn weg komt of die hij er zelf op plaatst. Dit alles wordt geschreven vanuit het heden, terugblikkend op het verleden. Dit heden waarin Brusselmans opnieuw met zijn demonen en gevoel van verlatenheid vertoeft is gewoon dwars doorheen het verleden geschreven en zorgt dat je als  lezer best alert blijft. Niet zo moeilijk met alle diverse wendingen die dit boek neemt, zelfs tot het einde toe.
HB als ik jou nog eens tegenkom op mijn favoriete zomerstek, ’t terras van Simon Says houd ik mezelf eraan om je te bedanken voor dit leesgenot.
 
 
Jan stevens