Witte honger

Witte honger is de emotionele geschiedenis van een vrouw die alles op alles zet om haar kinderen een beter leven te geven. Deze roman is geschreven door de Finse schrijver Aki Ollikainen. Finland, 1867. 
Marja laat haar man en boerderij achter en maakt met haar twee kinderen een voettocht dwars door het winterse landschap. Ze wil Sint-Petersburg bereiken, het centrum van het Russische Rijk waartoe Finland behoorde, waar genoeg brood is voor iedereen. De natuur is onherbergzaam, en veel hulp hoeft Marja niet te verwachten. Wanneer ze het ten einde raad bijna wil opgeven, ontmoet ze een jongeman die haar wil helpen. Maar is hij wel te vertrouwen? Aki Ollikainen weet met weinig woorden een groot verhaal neer te zetten. Witte honger werd genomineerd voor diverse prijzen, waaronder de Finlandia prijs en de Man Booker International Prize. Het is onmogelijk onverschillig te blijven bij Witte honger.

Een intrigerende witte stofomslag, rastertekening en nauwelijks 142 pagina’s dik. Denkend dit neem ik er gauw even tussendoor, ’t lijkt me wel iets. Zat ik even ernstig op ’t verkeerde spoor! Ik heb dit boek letter voor letter, woord voor woord, zin voor zin gelezen. Het dwong mij om traag te lezen en dat betekent wat voor een veellezer die al wel eens durft speeddaten met zijn boeken. Witte honger beschrijft in een korte maar prachtige taal de overlevingsdrang van Marja, moeder die door de hongersnood in 1877 in Finland op de vlucht slaat. Een barre tocht naar Sint-Petersburg doorheen een desolaatheid en mededogenloosheid die wij ons in dat warme nest waarin wij ons begeven niet meer kunnen voorstellen. Ik was er bijwijlen niet goed van en moest dikwijls even ‘iets’ wegslikken. Het is niet zomaar een tocht die beschreven wordt het is terzelfdertijd een aanklacht tegen hardvochtigheid en als je dit transporteert naar onze huidige vluchtelingenproblematiek dan stemt je dit tot nadenken.
Het boek gebiedt je door zijn toch niet zo eenvoudige structuur maar ‘koude’ schoonheid op de leesknieën. Het is hard, agressief van emoties het pakte mij vast en schudde mij door elkaar.
 
Jan Stevens