Watergraf

Watergraf, de vijfde David Hunter-thriller van Simon Beckett, is een huiveringwekkend vervolg op zijn bestseller De geur van sterfelijkheid. 
De sympathieke forensisch arts David Hunter wordt bij een waterlijk geroepen dat in het brakke kustgebied van Essex in Engeland is aangetroffen. De zaak ligt gevoelig, met zwijgzame lieden, een onbetrouwbare landlord, genadeloze getijden en verdwenen mensen. 
  Als een lichaam onder water ligt, vindt er een vreemde verandering plaats. De huid laat de eerste effecten zien. Die wordt rimpelig en uitgeteerd, er komen bultjes op. De opperhuid zal uiteindelijk van het lichaam afglijden als een oude jas. Na een paar dagen raken ook het haar en de nagels los, ze vallen weg – een geleidelijke ontmanteling van de lichamelijke integriteit… 

Het vijfde deel met hoofdfiguur David Hunt, eerder las ik reeds Klem. Simon Beckett gaf nog Engelse les in Spanje en was drummer bij verschillende bands maar brak volledig door als thrillerauteur.
Het eerste hoofdstuk begint met een uitgebreide les in anatomie en de verschillende stadia van het vergaan van een lichaam in zoet of zout water. En ja, dit kan best verrijkend zijn.
David Hunt zit niet goed in zijn vel zowel privé als op zijn werk. Hij gaat dan ook gretig in op de vraag van de recherche in Essex om mee te helpen bij de identificatie van een ‘waterlijk,’ gevonden één van de vele kreken van Essex, Backwaters. Hij is forensisch antropoloog en de politie maakt graag gebruik van zijn kennis als het gaat over om een skelet of een lichaam in heel verre staat van ontbinding. Rechercheur Lundy zit verveeld met de vermissing van twee personen waarvan één de zoon is van een heel belangrijke landlord. Een gevoelige zaak dus waarbij iedereen zowat op eieren loopt. Het probleem stelt zich dat er verschillende lijken komen boven drijven maar de vraag is of het wel de vermiste personen zijn.
Nadat de lijken zijn geborgen en David terugkeert van de vindplaats komt hij echter vast te zitten. Hij wordt gelukkig geholpen door een vrij norse man met als gevolg dat hij ongewild betrokken geraakt bij een familiedrama.
Het boek kwam eerder traag op gang. Zeker als het hele verhaal van de rit van London naar Essex en het bergen van de lijken toch een doorgaat tot voorbij de vijftigste pagina. Weet echter dat zijn beschrijvingen erg relevant zijn, je krijgt een goede kijk op de omgeving en de sfeer die heerst over de Backwaters, ik leerde er zowaar een stukje Engeland bij.
Een zeer sterk in elkaar gestoken misdaadverhaal, maar soms wel een beetje moeilijk te geloven wat David allemaal ‘overleefd.’ Maar ja, in zijn vorige verhalen overleefde hij ook verschillende aanvallen en ongevallen.
Je kan dit boek zeker lezen zonder de voorgaande maar gezien de cliffhanger verwacht ik nu toch een vervolg.
 
Lut Delanghe