Sara en Liv

'Twee weken na mijn geboorte gingen we naar de speeltuin, mijn vader, moeder, Nils en ik. Slapend liet ik mij duwen, nog half in mijn dromerige sprookjeswereld. Het was een prachtige dag, de zon dwarrelde in stralen naar beneden en de wind fluisterde de vage belofte van een onbezorgde toekomst in ons oor.'
Sara en Liv is het indringende portret van de korte levens van twee zusjes en de impact die hun dood heeft gehad op het gezin. Geschreven in een prachtige, verstilde stijl en vanuit het bijzondere wisselende perspectief van moeder én kind vertelt Suzan Hilhorst haar autobiografische verhaal.
Sara en Liv is een meer dan indrukwekkend debuut over verlies, rouw, hoop en geluk en bovenal een ode aan het leven.

Waarschijnlijk één van mijn moeilijkste recensies ooit. Hoe kan ik nu iets zinnigs schrijven over deze schrijfster die de lezers laat meekijken in haar moederhart, zo openhartig, zo toegankelijk. Het lezen van dit boek is werkelijk aangrijpend en hartverscheurend, autobiografisch laat Suzan geen emotie onbeschreven.
In de proloog vertelt zij aan haar zoontje Nils: “ Het sprookje van Sara,” een sprookje want ze laat het eindigen zoals het had kunnen zijn. Suzan en haar man Jens hebben reeds een gezond zoontje Nils als zijn zusje enkele jaren later ook kerngezond wordt geboren. Echter kort daarna gaat het fout, haar hartje werkt niet zoals het hoort en gaat snel achteruit. Het worden helse weken voor haar Suzan en Jens die haar geen minuut alleen willen laten terwijl zij heen en weer geslingerd worden tussen geluk, angst, pijn, hoop en wanhoop. Er zijn volgens Suzan drie soorten hoop (p.52) :

• De lacherige hoop, licht en die vaak samengaat met naïviteit, een soort fantasie
• De obsessieve hoop, die de kamers van je hoofd besmet en je blik op de realiteit vertroebelt.
• De oerhoop, de meest basale vorm van hoop die er is, de kracht die vrijkomt als het leven uit je vingers glipt

Woorden, gevoelens die zo scherp weergeven hoe intens Suzan dit alles beleeft, aanvoelt.
Suzan schrijft het boek en soms laat zij baby Sara aan het woord. Ook dat gaat diep, baby Sara met haar onvermogen om ook maar enig verband te zien tussen hetgeen zij ervaart, voelt en ondergaat.
Hoewel de schrijfstijl poëtisch en eenvoudig is het wel even wennen. Het hele verhaal is opgebouwd rondom flashbacks over de ontmoeting van Sara en Jens in Honduras, de zwangerschappen, de geboorte van hun zoontje Jens en nog meer levensgebeurtenissen maar daar wen je gauw aan. Na heel veel hoop moeten ze Sara toch laten gaan, onderzoeken achteraf geven aan dat ze gewoon pech hadden, en het zeker geen erfelijk belast defect was. Als Suzan terug zwanger is van een dochtertje Liv wordt het gemis van Sara heel groot en overheerst de angst. Suzan blijkt gelijk te hebben in haar angst, ook Liv wordt doodziek na kerngezond geboren te zijn.
Het deel over Liv is beduidend korter, waarschijnlijk omdat de behandelingen en de daarmee gepaard gaande emoties en gevoelens zo diep en uitvoerig beschreven werden bij Sara. De enorme onvoorwaardelijke liefde voor Liv blijft echter even sterk aanwezig. Ook Liv gaat haar zusje achterna. Nadien blijkt dan toch dat ze allebei het foute gen hebben dat voor zware hartproblemen zorgt kort na de geboorte.
Dit verhaal eindigt hoopvol, Suzan leeft soms in een schijnwereld waar haar dochtertjes er nog zijn en samen spelen met broer Nils. Het moet, kan ook niet anders, “Verwerkend” geweest zijn voor Suzan om haar verhaal te vertellen, hopend dat dit een bron van troost voor anderen zou zijn.
 
Lut Delanghe