In het oranje ochtendlicht

In het onberispelijke oranje licht van Nina Riggs is het hartverscheurende verhaal van een vrouw die licht vond in de diepste duisternis. ‘Doodgaan is niet het einde van de wereld,’ vertrouwt haar moeder, die op dat moment niet lang meer te leven heeft, Nina Riggs toe. Dat neemt niet weg dat de klap groot is als Riggs op haar achtendertigste te horen krijgt dat ze een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. De dood zit haar op de hielen. Wat is de betekenis van leven als de dood nadert? Hoe bereid je je voor op een definitief afscheid van je dierbaren? Met de weergaloze essays van Montaigne en Emerson als leidraad beschrijft Riggs hoe het is als schrijver, als moeder en als echtgenote verder te leven na zulk intens droevig nieuws. Van de kleine, dagelijkse handelingen tot de moeilijke gesprekken die ze moet voeren met haar twee jonge zoontjes: Riggs beschrijft haar laatste maanden vol warmte, met lichtheid en humor. In het onberispelijke oranje licht is een inspirerend, ontroerend en vooral enorm levensbevestigend boek over onze sterfelijkheid.

Toen ik dit boek in handen kreeg en de achterflap las, dacht ik onmiddellijk aan : “ Sterven een levensverhaal - Corey Taylor “ een autobiografie van een auteur uit Australië.
In dit ook autobiografische verhaal heeft Nina kanker, het begon nochtans hoopgevend met de boodschap van de dokter dat het maar een klein plekje was. Ze begint dan doodsbang maar met goede moed aan de chemo en de bestraling. Toch blijkt het om een heel agressieve kanker te gaan die zich snel doorheen het lichaam uitzaait. Tijdens haar behandelingen sterft haar moeder, ook aan kanker, een vorm van bloedkanker. Dat dit alles een warboel van emoties, verdriet met zich meebrengt is wellicht duidelijk, vooral omdat je tussendoor ook je eigen doodvonnis hebt gekregen. Velen uit haar familie langs moeders kregen kanker, haar beide grootouders, een tante. Ook langsheen Nina’s vaders kant heeft men af te rekenen met deze ziekte. Er waren ook velen met het gen, doch zij bleven gevrijwaard van kanker. En Nina had dat gen zelf niet.
Hoe kan je zin geven aan je leven als je weet dat je zeker niet langer dan een jaar krijgt? Hoe brengt ze dit over op haar nog jonge zoontjes?
Ze moet afrekenen met kwetsbaarheid, moed, kracht en vechten met een ijzersterk doorzettingsvermogen dat dan uiteindelijk toch niet hielp, en dan tenslotte de aanvaarding en het loslaten. Nina gebruikt zowel Montaige en Emerson hun uitspraken en citaten als een leidraad in haar verhaal, Emerson is een heel ver familielid langs vaderskant, haar betovergrootvader, Montaige de Franse filosoof, schrijver & politicus. Door de laatste maanden wordt zij omringd met veel warmte en liefde van familie, vrienden en mooie ontroerende gesprekjes met haar zoontjes. Nina waakte erover om dit verhaal niet te zwaar te maken maar warmte, lichtheid en zelfs humor mee te geven.
Uiteindelijk sterft Nina voordat het boek naar de drukker ging, de reden waarom haar man John Duberstein nog een epiloog en dankwoord schreef. Waarin hij o.a. schrijft:” Nina kon ‘In het oranje ochtendlicht’ niet delen met haar moeder, Janet Riggs die overleed in augustus ’15. Nina’s vastberadenheid en helderheid in het omgaan met ongeneeslijk ziek zijn is impliciet een eerbetoon aan haar moeder… Het boek is ook Nina’s nalatenschap aan onze kinderen, Freddy en Benny.”
Ik hoop dat ze later als ze ouder worden haar door dit verhaal te lezen beter zullen leren kennen.
 
Lut Delanghe