Het beste wat we hebben
De zitting was in volle gang, maar Lucas stond op en liep de raadkamer uit. Soms weet een lijf beter wat te doen dan alle opgetelde rationaliteit. Hij stapte in zijn auto en zonder veel nadenken reed hij naar de brug, de brug waar elk jaar gemiddeld veertien mensen af sprongen.
Het beste wat we hebben is een boek over stoppen met almaar doorgaan en stil blijven staan, over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoever de schaduwen van het verleden reiken, over afscheid durven nemen, over de schoonheid van echte soorten samen, over wat een mens kan doen in een wereld zoals die van nu.
De roman is het eerste deel van een trilogie waarin Griet Op de Beeck een voor haar erg belangrijke thematiek tot op het bot wil proberen uit te spitten. Drie boeken, perfect afzonderlijk te lezen indien gewenst, met drie perspectieven op eenzelfde problematiek, die telkens de ruimte krijgen. Omdat sommige dingen niet simpel te vertellen zijn.
Het boek en de schrijfster zorgden al voor heel wat commotie. Niet zozeer over het onderwerp, dan wel op de manier waarop Griet Op de Beeck aan de pers meldt dat dit haar inderdaad “ook” is overkomen maar de herinneringen daaraan pas heel laat naar boven kwamen. Daarover is er al genoeg geschreven maar ook het boek wordt vaak negatief onthaald, niet ‘Literair’ genoeg, te veel loze woorden, te veel personages etc.
Ik kan hier kort over zijn. Ik las het boek en vond het goed. Ik had ook geen probleem met haar toegankelijkheid en directe schrijfstijl, ’t was eerder een beetje wennen aan het typisch Vlaams woordgebruik zoals de gij- en de U-vorm.
Kan het zijn dat de auteur met haar eigen verleden in haar hoofd dit boek op een andere wijze schreef ?
Lucas een magistraat , rechter loopt weg tijdens een zitting en beseft plots dat hij op de ‘zelfmoordbrug’ staat, klaar om te springen. De brug waar jaarlijks 14,5 personen hetzelfde doen. Lucas en wij als lezer komen er met mondjesmaat achter hoe het zover is kunnen komen. Hij heeft alles, behalve een ‘gewone’ jeugd. Met een ziekelijke moeder die hem voortdurend manipuleerde en een erg strenge vader snakte hij gewoon naar liefde, aandacht en echte zorg.
We komen ook te weten dat Lucas een zus heeft, Suzanne die langdurig opgenomen is in een psychiatrische instelling, ook een gevolg van haar zwaar traumatisch verleden. Zijn vrouw Isabelle is eigenlijk gedeeltelijk het evenbeeld van zijn moeder. Even manipulatief en gauw iemand de mond snoerend. Lucas is hier dan wel een gemakkelijk slachtoffer, die voortdurend over zich heen laat lopen terwijl hij dan toch rechter is.
Het hele boek verhaalt dan ook hoofdzakelijk zijn twijfels over zijn huwelijk, het verbroken contact met zijn ouders, zijn werk en of dit hem nog voldoening geeft na het besef dat recht niet altijd hetzelfde is als rechtvaardigheid.
Ik genoot dan ook erg van de scene met zijn moeder toen hij haar naar huis ‘moest’ voeren en haar voor de keuze stelde: “ Of je vertelt nu de waarheid of ik blijf hier midden op deze donkere weg staan met gedoofde lichten.” Eindelijk een Lucas die voor zichzelf opkomt.
Ik ben blij dat er nog twee boeken over hetzelfde thema volgen, want ik sta helemaal achter de uitspraak: “ Sommige dingen zijn nu eenmaal niet simpel uit te leggen.”
Lut Delanghe