De memoires van Norton, filosoof en hond

Norton is een van de meest bereisde honden ter wereld. Hij heeft op ballen gejaagd in Central Park, om gehaktballetjes gebedeld in Stockholm en een vrouw gered op Gotland. Dit alles in gezelschap van zijn trouwe tweevoeter, thrillerschrijver Håkan Nesser. De twee waren elf jaar lang de beste vrienden.
In dit boek vertelt Norton over alle reizen die hij maakte, geeft hij tips om van het leven te genieten en doet hij uit de doeken hoe het is om samen met ons, tweevoeters, te leven.

Hakan Nesser, ik blijf een boon hebben voor hem. Dit boek is wel een ‘specialleke,’ het is een soort eerbetoon aan zijn hond Norton Kierkegaard. Het is Norton die aan het woord is in dit boek. Hij werd 2 maand oud geadopteerd door twee langbenige mensen. Samen met hem maakte hij veel reizen en woont hij in verschillende landen. Uppsala, Stockholm, Amerika waar ze eerst drie maanden doortrekken en daarna in New York waar ze twee jaar blijven wonen. Het eiland Furilden en Groot-Brittannië volgen nog, daar wisselen ze tussen Kensington Garden in London en een Winsford in de heide.  Norton vertelt dat ze nog terug naar zweden trokken toen het baasje  zijn boek af was. Gaat het soms over het boek: “ De levenden en de doden in Winsford? “
Norton vindt zichzelf een filosoof en uitspraken als: “ a dog gotta do what an dog’s gotta to do,” of: “ De beste vriend van de mens is de hond, maar de beste vriend van de hond is de leren bank.” Hij besluit ook pacifist te worden en t.o.v. andere honden, zelfs t.o.v. katten, konijnen en honden en vind van zichzelf dat hij als een gentleman met hen omgaat. Vooral met paarden heeft hij een goede band, ook filosofen volgens Norton. We leren via Norton waar honden echt van houden, zachte kussens, en leren zetel, de warmte van een haardvuur en een schaaltje met lekkers voor de viervoeter. Hij sluit vriendschap met vele andere honden en heeft ook nog denkbeeldige gesprekken met mensen waardoor hij zelfs 2 personen kan redden. Ook over zijn dood blijft hij filosofisch: “  As a dog gotta go, a dog’s gotta go,” waarbij hij aangeeft dat hij niet gelooft dat dit moet vertaald worden. Hij ziet vanuit zijn hondenhemel het verdriet van zijn baasjes en zijn opvolgers.
Mooi, leuk, waar hondenliefhebbers over kunnen over filosoferen. En anderen ook.
 
Of zoals Norton in zijn slotwoord zelf aangeeft: “ Ook mijn dank gaat uit naar alle eventuele lezers. Mochten jullie niets hebben geleerd, dan hebben jullie in elk geval geen domme dingen gedaan terwijl jullie aan het lezen waren.”
Woef, woef uit de hemel.
 
Lut Delanghe