Helden van de grens

In Helden van de grens reist Josie met haar kinderen Paul en Ana in een krakkemikkige camper naar Alaska. Haar ex-man Carl weet niets van de onderneming. Josie worstelt met demonen uit zowel het verre als het nabije verleden: ze heeft, nadat een patiënt haar heeft aangeklaagd, haar tandartspraktijk moeten verkopen en ze rouwt nog om de dood van een jonge soldaat die haar zeer nabij stond.
De tocht begint als een welkome afleiding. Alaska is een compleet andere wereld; ze staan oog in oog met bizons en beren, koken hotdogs boven een kampvuur en slapen langs ijskoude rivieren in donkere bossen. Maar hoe verder de reis hen brengt, hoe meer Josie gedwongen wordt haar eigen fouten en tekortkomingen onder ogen te zien; om voorgoed af te rekenen met het verleden dat haar zelfs tot het einde van de beschaving blijft achtervolgen.

Wat een boek! Adembenemend.
Ditmaal geen thriller, maar spanning genoeg.
Alles draait rondom Josie. Josie is een jonge, zwaar teleurgestelde vrouw en moeder. Na de nodige tegenslagen wil ze samen met haar twee kinderen Paul & Ana weg, op zoek naar vrijheid. Ze vertrekt vanuit Ohio naar Alaska waar ze een gammele camper huurt en zo door het land wil trekken, o.a. om haar halfzus Sam te bezoeken. Ze laat niemand weten dat ze wegvlucht, zelfs haar kinderen begrijpen amper wat er aan de hand is.
Josie is gescheiden van haar man Carl en die heeft trouwplannen met een jongere vrouw. Ook was zij gedwongen om haar tandartsenpraktijk te verkopen wegens een aanklacht van een vrouw die mondkanker heeft en vindt dat Josie dit had moeten zien. Tenslotte worstelt ze nog met de dood van Jeremy, een jongen die ze graag mocht. Zij steunde hem in zijn idee om via het leger naar Afghanistan te gaan om daar humanitaire hulp te bieden, hij sneuvelde er na amper 6 maanden.
Dit alles heeft Josie murw gemaakt, ze is moe en vooral verbitterd. Josie heeft een hekel aan ‘luxe moeders’, die wél voor hun kinderen kunnen zorgen en tijd hebben om naar allerhande schoolactiviteiten te gaan. Nu zij echter op weg is en zelf tijd heeft laat ze haar kinderen vrij in de natuur, haar kinderen zorgen voor een groot deel voor zichzelf en elkaar terwijl zij wegzakt in een depressie en alcohol. Dit zorgt voor antipathie of begrip bij de lezer.
Tijdens hun tocht moeten ze vaak op zoek naar een plek waar ze ‘mogen’ overnachten. Op campings maakt zij kennis met bijzondere mensen maar zelf blijft zij steeds achterdochtig en angstig. Dit wordt er niet beter op tijdens haar kort verblijf bij haar halfzus Sam. Ze delen samen een vreemde voogdijgeschiedenis. Eertijds werd Josie op 16-jarige leeftijd opgenomen door een tandarts Sunny, wat ze eerder ook al deed met Sam. Onder invloed van Sunny ontvoogde Josie haar drugsverslaafde ouders. Later nam ze zelfs die praktijk over. Maar ook bij Sam vindt ze geen rust en Josie vlucht er ook weg.
Tijdens die vlucht waar ze dikwijls oog in oog staat met veel gevaren zoals zware bosbranden neemt Josie langzamerhand weer de draad op en weet ze zich te bevrijden van de enorme zware druk die op haar rust. Ze wil sterker worden voor haar kinderen en moeder zijn. Ze wil moedig zijn en niet bang. Het is zoals ze zelf zegt: “ Moed is een vorm van verder gaan.” Een eerste bevrijdend moment ervaart ze bij een groep muzikanten waar ze samen met hen ‘hysterische muziek’ maakt. De hele reis bouwt zich in een climax op waar ze op het eind tijdens een bergtocht overvallen worden door een héél heftig onweer waarbij zij met zijn drieën hun moed, dubbel en dik moeten bewijzen.
Eggers heeft een heerlijke schrijfstijl die blijft boeien, één die ook spanning onder je huid opbouwt!
 
Lut Delanghe