Montpelier Parade

In Montpelier parade weet Karl Geary met haarscherpe observaties de essentie van jeugdige bravoure, verwarring en eenzaamheid te vatten, in een roman die het leven schetst zoals het is. 
De zestienjarige Sonny Knolls woont in een troosteloze arbeiderswijk in Dublin. Hij is van school gestuurd en is zijn enige ‘kans’ in het leven – leerling-slager worden – goed beu. Vervreemd van zijn familie en niet bestand tegen de beklemmende wereld waarin hij gevangen zit, sluit hij zich af door te drinken en te vechten tegen iedereen om hem heen. Maar dan ontmoet hij Vera Hatton: een knappe, intellectuele vrouw voor wie hij als een blok valt. De relatie die ontluikt groeit voor Sonny uit tot een allesverterende liefde die de richting van zijn stille maar verwoestende leven compleet verandert.
 

---

Ik heb dit al een tijdje uit, maar ’t bleef rondslingeren van mijn nachtkastje naar mijn bureau, van het ene stapeltje boeken naar het andere. Ik kon er mij niet van losmaken want eens ik iets over een boek schrijf neem ik er ook afscheid van en ik was er nog  niet aan toe. Ik heb het te graag gelezen en dan is het nagenieten zolang zo’n boek doorheen ons huis slingert.
Nog steeds zoek ik naar de zin van de titel: “Montpelier parade.” Zo’n titel straalt warmte en plezier uit maar niks van dit alles. Je wordt in de meest trieste, troosteloze straat van een arbeiderswijk in Dublin gedropt. Gedropt in een slagerswinkel waar Sonny, een zestienjarige jongen wat bijklust. En dan, je draait de pagina om en even moet je nadenken. Het hoofdpersonage Sonny wordt plots verwoord in de je-vorm, het vertelperspectief wijzigt. Bizar want dit wordt verteld in de ik-vorm, geschreven in de je-vorm. Het stemt tot nadenken en schetst een wel zeer onderkoelde sfeer. Dit wordt ook gedurende het hele verhaal aangehouden, kwestie van bij de les te blijven. Als ik dan onmiddellijk daarna deze conversatie tussen Sonny en Joe McCann lees dan ben ik verkocht!
 
‘Heb je er wel eens aangezeten, Sonny?’
‘Waaraan?’
Zijn haar was bruin en dun en vettig, de fijne kam ging er makkelijk doorheen. ‘Er aangezeten, heb je er weleens aangezeten?’
‘Waar aangezeten?’
‘Aan een scheur.’
‘Een wat?’
‘Een pruim… Een flamoes.’
‘Een wat?’
‘Ben je doof?’
‘Nee.’
‘En?’
‘Ja,’ zeg je, ‘tuurlijk wel.’
‘Waar zit-ie dan?’
‘Wat ?’
‘Je weet het niet hé? Wijs eens aan waar-ie volgens jou zit?’
Je voelde je gezicht rood aanlopen.
 
Sonny die in een hardvochtig gezin woont dat moet opboksen tegen de armoede is eenzaam en kan daar mede door zijn eigen gevoeligheid maar moeilijk aarden. Een vader die zijn eigen gang gaat, een moeder die het eigenlijk heeft opgegeven zijn dan ook niet echt bevorderlijk voor zijn zelfontplooiing. Toch doet hij zijn best om te voldoen aan de ruwheid van zijn bestaan onder meer door zijn vader, metselaar mee te helpen bij klusjes om de eindjes bij elkaar te kunnen knopen, of eerder het drinkgelag en gokverslaving te kunnen betalen. Het is op één van die klusjes dat hij kennismaakt met Vera een oudere dame, traumatisch en emotioneel beschadigd. In al zijn puberaal romantisme en naïviteit wil hij Vera helpen en geraakt geobsedeerd, verliefd op haar. Uitzichtloos.
Maar Sonny is, wars van enige levenservaring vastberaden om Vera te helpen en haar voor zich te winnen. Het lukt hem maar slechts ten dele. Hij verovert haar lichaam maar niet haar geest. Het enige wat nog telt voor hem is Vera. Van school geschopt, uitgespuwd door zijn vrienden als die er al waren maar ook onbegrepen door zijn spijbelmaatje Sharon jaagt hij zijn puberdromen na. De tristesse zet zich ook door in deze onbegrepen vriendschap, Sharon verliefd, hunkerend naar Sonny zijn bevestiging kan zich door het onvermogen van haar omgeving alleen maar uiten in afstoten en aversie. De enige kans op geluk voor hun beiden die voor het grijpen lag tijdens een niet zo voor de hand liggend museumbezoek wordt hun echter afgenomen door het stigma van kansloosheid dat op hen rust.
Sonny, onbegrepen door iedereen zet door en verbindt zich mentaal met Vera die verder wegdeemstert in haar eigen destructie. Het is tijdens die momenten dat Sonny even kan wegvluchten naar een wereld waar hij naar hunkert. Maar dit is ook fake want Vera geeft alleen maar in de wetenschap dat zij nooit meer zal kunnen bieden dan wat seks en troost terwijl Sonny in al zijn jeugdige verliefdheid overtuigd is van een toekomst. Niettegenstaande je als lezer weet dat dit nooit goed kan aflopen kan je niet anders dan in hun plaats genieten van wat zij elkaar aanbieden. Troost versus een ontluikende liefde voor het boek.
 
‘Montpelier parade,’ of hoe je al lezend de weg naar destructie en kansloosheid bewandelt
terwijl je geniet van de schoonheid van woorden. Wat een debuut!
 
Jan Stevens