Stervensgelukkig
In ‘Stervensgelukkig’ van Anneliese Mackintosh vindt Ottila McGregor, dertig jaar, dat het hoog tijd is om haar leven op de rails te krijgen. Ze stopt met drinken en vreemdgaan, en is vastbesloten eindelijk het geluk te vinden. Eitje, toch? Nou nee. Om te beginnen is er haar beste vriendin Grace, die vindt dat aan jezelf sleutelen iets voor veertigers is. Dan heb je nog haar zus Mina, die psychische problemen heeft, misschien wel door Ottila’s schuld. En ten slotte is er Thales, de Griek die in de koffiebar van het ziekenhuis werkt. Zo leuk en link als hij komt Ottila ze maar zelden tegen. Om het allemaal een beetje bij te houden stelt Ottila een plakboek samen, met e-mails, bonnetjes, kaartjes, brieven, uitgeschreven opnamen van haar therapie… Het resultaat is een epistolaire roman voor onze huidige tijd die even pijnlijk eerlijk als hilarisch is en die de vraag stelt: hoe word je stervensgelukkig?
Otilla Mc Greggor is dertig jaar en werkt in het ziekenhuis Maggie’s Centre, afdeling kankerpatiënten. Otilla leest daar op het prikbord van de dagdienst chemo een aanmoediging om mee te doen met een alcoholvrije maand.
Dit zorgt voor een klik in het hoofd van Otilla, ze wil haar leven op orde krijgen. Dit houdt in dat ze af wil van drank, genotsmiddelen (lees drugs) en ook vreemdgaan. Ze zoekt daarvoor hulp bij een psychiater. Na een eerste sessie verwoordt Otilla dit als volgt: “ Ik wil gelukkig zijn, rete-, kneite-, stervensgelukkig. Ik wil graag dat je mij daarbij helpt.”
We maken haar strijd mee in een soort van dagboek, het kleine geluksboekje, haar KGB-tje waar van alles inkomt: app’jes; sms’jes; nota’s; lijstjes; mailtjes; brieven; bonnetjes en haar gesprekken met haar therapeut.
Het helpt haar om het contact met haar moeder en zus te behouden maar ook om haar verhouding met haar baas te stoppen en een nieuwe verliefdheid toe te laten. Het gaat echt nog veel dieper dan dat dit. Het hele proces leert haar ook het verdriet om het verlies van haar vader te plaatsen en haar vriendin die haar op andere gedachten wil brengen te negeren. Dit stelt haar dan ook in de mogelijkheid om nieuwe vrienden te maken.
Pas op het einde van het boek legt ze uit wat stervensgelukkig is. Dat echt geluk betekent dat je de pijn die erbij hoort accepteert.
Dit is geen gewoon boek, weliswaar een verhaal over een vrouw die haar leven radicaal wil veranderen maar de vorm is niet in vloeiende woorden weergegeven. Het is een mix van gesprekken, mails, lijstjes en chats maar dat maakt het net zo interessant. Eens je mee bent met deze mix lees je dit in no time uit, uit het dagelijks leven gegrepen.
Lut Delanghe