Calypso

In zijn langverwachte nieuwe verhalenbundel is Sedaris op zijn allerbest: zijn observatievermogen is scherper dan ooit en de wijze waarop hij de lezer in lachen kan laten uitbarsten is ongeëvenaard. Vlijmscherpe verhalen over zijn familie, het verlies van zijn zusje, de vriendjes van zijn moeder, zijn strandhuisje en de goedaardige tumor die hij liet verwijderen door een fan die om zijn handtekening vroeg. Ontroerend, grappig en altijd oprecht.

Ik lees boeken, heel veel boeken, meestal thrillers. Toen ik het boek “Calypso” van David Sedaris hier zag liggen dacht ik onmiddellijk: “ Aha, goed even wat anders tussendoor, af en toe een grappig verhaal.” Ik ken het werk van Sedaris al lang, zijn humor en hoe hij aankijkt naar het gewone dagelijkse leven.

Na één verhaal was ik verkocht en las ze allemaal na elkaar. Zoals zo vaak in zijn boeken zijn de verhalen terug autobiografisch. Hij vertelt over zijn vier zussen, zijn broer en zijn vriend Hugh. Hijzelf geboren in 1956 in de Verenigde Staten is de tweede in de rij van de zes kinderen, zijn moeder is protestants en zijn vader is van Griekse afkomst.

Elk verhaal is er een van absurde overdrijvingen met een perfect gekozen timing maar evengoed ontroerend en op het wrange af.

Een prachtig voorbeeld is het verhaal ‘En toen waren we nog met vijf.’Dit gaat over de dood van zijn zus Tiffany en haar leven dat ze leidde, zo anders dan de rest van het gezin. Tiffany lag met de meeste familieleden in conflict. David Sedaris kocht samen met zijn vriend een strandhuis waar zij graag samenkomen met de familie. Zelfs de negentig- jarige vader van David is dan van de partij, hij wil allen weer herenigen.

Je leest o.a. ook over de vroege dood van zijn moeder en de twee totaal verschillende kanten die ze had maar ook over de moeilijke verhouding die hij had met zijn vader.

Het deed goed om weer iets van Sedaris te lezen want zoals Humo verwoordde: “ Niemand zeurt met zoveel flair over het burgerlijk leven. “

Lut Delanghe