Niets is onmogelijk
In Elizabeth Strouts alom geprezen roman ‘Ik heet Lucy Barton’ roddelen Lucy en haar moeder in het ziekenhuis, bij wijze van toenaderingspoging, over de mensen uit hun dorp. De onsentimentele, diepmenselijke stem van Lucy kleurde hun herinneringen weemoedig en troostend tegelijk. In ‘Niets is onmogelijk’ resoneert deze stem opnieuw, een aantal jaren later, en komende mensen uit Lucy’s verleden nog een keer aan bod. Hele levens in al hun complexiteit worden voor heel even opgeroepen en met elkaar verbonden in negen indringende verhalen.
Op dit boek zat ik echt te wachten! “Ik heet lucy Barton” had me zo bekoord dat meer wou lezen en weten. In “Ik heet Lucy Barton” draait alles rond Lucy en haar moeder, een normale relatie hebben ze nooit gehad en toch zit haar moeder aan haar ziekenbed. Ze hebben ook nooit een normaal gesprek gehad en ook in het ziekenhuis verloopt het contact met tussen elkaar dan ook via roddels over dorpsgenoten uit vroegere tijden.
In het boek ‘Niets is onmogelijk’ gaat het vooral om die mensen waar terloops iets werd over vermeld tijdens die gesprekken tussen Lucy en haar moeder, weliswaar vele jaren later. Hier is de rol van Lucy beperkt. Het boek bevat negen verhalen die best los te lezen zijn maar de personages uit de verschillende verhalen zijn soms met elkaar verweven. Aangezien de mensen zelf aan het woord zijn is dit een mooie aanvulling op het vorige boek, ik raad dan ook iedereen aan om eerst “Ik heet lucy Barton” te lezen.
Je leest gaandeweg dat niemand in het dorpje Amgash het makkelijk had, maar ze houden zich staande door zich superieur te voelen over de anderen. Ze worden gedreven door vooroordelen.
In sommige verhalen wordt er verwezen naar de miserabele toestand van de familie Barton. Er is één verhaal waar Lucy op doorreis voor haar boeken even terugkeert naar haar ouderlijk huis waar nu haar broer Pete woont. Ook haar zus Vicky komt langs, je voelt hun gestuntel om met elkaar in contact te komen. Pete is totaal onzeker over zichzelf en Vicky één vat woede. Door uiteindelijk met elkaar te praten vullen hun verhalen elkaar aan. Wat de ene erg vond, wat de ander nog heeft onthouden, wat verdrongen was, maar één ding hebben ze gemeen, hun leven wordt nog steeds bepaald door hun verleden van extreme armoede. Dat geldt overigens voor alle personen in de andere verhalen, ook zij worstelen met schaamte, kwetsbaarheid en teleurstellingen. Maar tegelijkertijd weten ze allemaal heel weinig van de mensen die zij denken te kennen. Wat gebeurt er achter de gesloten deuren?
Ik las ergens dat het ondanks alle ellende ook over liefde gaat omdat pijn schoonheid bezit.
Alweer kon enorm genieten vande naturelle schrijfstijl van Elzabeth Strout en terug kan ik beamen dat zij een sublieme verteller is die emoties niet schuwt maar er in slaagt om er nooit ‘over’ te gaan.
Lut Delanghe