Ik heb het de tuin nog niet verteld

Ik heb het de tuin nog niet verteld is een gelaagd boek dat de seizoenen van de tuin volgt. Over leven en dood, vol met fijnzinnige reflecties over filosofie en het dagelijkse leven, over religie en frustratie. 

Als het duidelijk wordt dat zij ongeneeslijk ziek is, trekt Pia Pera zich steeds meer terug in de natuur. Ze vecht zo lang als ze kan om actief te blijven, omringd door de schoonheid van haar Toscaanse tuin. Toch is ze nooit alleen. Wanneer Pia’s armen en benen het niet meer redden, is het Giulio, haar Sri Lankaanse tuinier, die haar aanwijzingen opvolgt en zowel voor haar als voor haar tuin zorgt. En dan is er nog de trouwe foxterriër die haar overal volgt, een groot aantal vrienden die komen en gaan, meditatie, lezingen en een enorme hoeveelheid boeken die het ritme van haar dagen markeren. En boven alles is er de tuin, de ware metgezel van de auteur. Het is de tuin die als een spiegel elke stemming en elk teken van haar ziekte reflecteert. En net als een tuin biedt haar boek verrassingen. Het beweegt. Het leidt ons naar donkere diepten, maar ook naar geliefde dichters, filosofen en de muziek van Abba (een Chinese dokter adviseerde haar naar hen te luisteren, omdat het therapeutisch zou werken).

Ik heb het de tuin nog niet verteld is een gelaagd boek dat de seizoenen van de tuin volgt. Over leven en dood, vol met fijnzinnige reflecties over filosofie en het dagelijkse leven, over religie en frustratie. Het onderzoek dat Pia Pera uitvoert is eerlijk en licht van toon, ondanks de zwaarte van de inhoud. Zonder zelfmedelijden reflecteert zij op vragen waarop het onmogelijk is om een antwoord te geven. Vragen die elk mens raken, vroeg of laat.

Pia Pera werd geboren in 1956 in Lucca en is in 2016 gestorven na een lange aftakeling ten gevolge van ALS. Ze was professor Russische literatuur in Trento. Ze schreef vooral kortverhalen, en in het bijzonder over haar voorliefde voor tuinieren.

Zo ook haar laatste publicatie, autobiografisch en over de eerste symptomen van haar ziekte tot haar gedwongen rolstoel en bedlegerigheid. Tot de laatste dagen van haar leven verbleef ze in haar grote tuin, waar ze mijmerend en vol bewondering kleine verhalen neerschreef. Het werd haast een dagboek over de seizoenen, over ontluiking, bloemenpracht, afsterven en dood rondom haar kleiner wordende bestaan, waarin ze kon afscheid nemen van goede vrienden en familie.

“Ik heb het de tuin nog niet verteld’ is een ontroerend inmemoriam. Ze schrijft openhartig en diepzinnig over haar laatste beschouwingen rond religie, meditatie, euthanasie, afscheid nemen, geboren worden en doodgaan. Zonder enig zelfmedelijden kan ze zich tenslotte een eindige plaats geven in het komen en gaan van de natuur, te midden van de pracht van kleurrijke bloemen en geurende plantenrijkdom om haar heen, geflankeerd door inspirerende dichters, schrijvers en muziek die haar korter brengen tot haar essentie van vergankelijkheid.

Het is een innig boek, met korte tekstjes, korter naarmate ze zelf minder kan, maar telkens opnieuw  schrijft Pia Pera vanuit een optimistische levensdrang, verwondering, eenvoud en spiritualiteit.  In het paradijs van haar tuin vindt ze de rust om te kunnen sterven. Het is een berusting en troost die ze ook graag wil overdragen op ons als lezer. Het is zeker geen boek om vluchtig door te lezen,  verwacht je aan  een grote poëtische en diepe inhoud, 250 bladzijden waar je tijd moet voor maken, bijvoorbeeld op een mooie dag in een bloemrijke tuin.

Koen E., gastrecensie