De eenzaamheid van een ijskonijn.

Over de uitgave:
Na een lange periode van stilte verrast Etienne Van Hyfte nu als auteur van een tintelend mooie roman. ‘De eenzaamheid van een ijskonijn’ is een pijnlijk confronterend verhaal over de tragiek van onmogelijke liefdes, bedriegen en zelf bedrogen worden. In een bijna volkse taal beschrijft hij op meeslepende wijze de vergeefse zoektocht van een veertiger naar het ware geluk.

Over de auteur
Etienne Van Hyfte maakte meer dan dertig jaar geleden een opmerkelijke entree in de wereld van de Vlaamse literatuur als eigenzinnige kleine uitgever met publicaties van o. m. de debuutroman ‘Ruimte’ van Stefan Hertmans, werk van Pjeroo Roobjee, poëzie van Eriek Verpale, Daniël Billiet, Roel Van Londersele en andere tijdgenoten.

Boeken waar eenzaamheid doorheen geweven zit zijn meestal niet de meest plezante dingen om te lezen. Je kan er veel leesgenot van ontvangen maar ze laten je nauwelijks glimlachen. Etienne Van Hyfte heeft dit toch kunnen doorbreken en dat is meteen de kracht van ‘De eenzaamheid van een ijskonijn.’ Het laat je bitterzoet meedeinen op Vlaams woorden, een taal die wij spreken maar waarin wij niet meer schrijven. Het is even wennen bij de start, de taal die Van Hyfte gebruikt geeft je het gevoel ergens in een streekroman te vertoeven maar dit is slechts uiterlijke schijn want onderhuids pakt hij je bij de hand en voert je mee langsheen het droevig bestaan van een aantal personages in Ertvelde, Rieme, Stoepe deelgemeente van Evergem, ten noorden van Gent, somtijds prachtig landelijk gesitueerd maar ook somtijds verpauperd aan de kanaalzone Gent-Terneuzen. Met een groot deel in mijn actief leven als dorpsonderwijzer, prachtig woord toch, in Evergem zelf was het een leestocht doorheen mijn eigen verleden. 

De aanzet van dit verhaal was de vondst van een oorlogsdagboekje uit de tweede wereldoorlog van 10 mei tot 29 december 1944. Van Hyfte zou dit met de inmiddels overleden auteur Eriek Verpale verwerken tot een brievenverhaal. Dit lukte echter niet meer, Eriek Verpale kwijnde weg in eenzaamheid. Het werd een schrijfproces van drie jaar waarin de vriendschap tussen twee vrienden, Valère Paelinck & Roger Pycke, post mortem want Pycke dronk zich dood, centraal staat.

Het verhaal wordt vertelt met Paelinck als verteller die met de nodige flashbacks zijn eigen verhaal maar ook dat van Pycke, hun vrouwen en enkele randpersonages beschrijft. Hij doet dit in een plastische taal met een overdaad aan beschrijvende bijvoeglijke naamwoorden die in het begin mij toch wat storend overkwamen maar nadien, eens je wordt meegenomen in die gezapige woordenstroom eerder vermakelijk worden. Preut, flamous, flokske en piet ’t zijn woorden die we gebruiken maar niet neerschrijven. Paelinck is een nietsnut, dromer en plantrekker die zijn vrouw Rachel niet bij zich kan houden en eens die na het zoveelste bezoek van een deurwaarder de deur dichttrekt en alleen vertrekt op ‘Wereldreis’ beseft Paelinck dat er iets moet gebeuren als hij niet wil eindigen als Pycke, verzopen onderwijzer geboren om zichzelf naar de verdoemenis te helpen. Als hij een ‘vergeten’ manuscript van de geschreven oorlogsroman van Pycke in handen krijgt tracht hij dit te verzilveren in zijn naam. Als dit dan ook niet lukt tokkelt hij via zijn alter ego Eriek Vispoel zijn eigen droefgesteld levensverhaal op. Meteen ook een van de mooiste verhaallijnen uit ‘De eenzaamheid van een ijskonijn.’ Niettegenstaande dit droevig verhaal rond de Veldbloem, vermaard café in Ertvelde en het armtierig desolaat bestaan van een aantal volksfiguren in bedevaartsoord Stoepe heb ik mateloos genoten van de prachtig verhalende taal en tijdsbeeld dat Van Hyfte hier schetst. Maar al die personages en hun verbintenissen moeten ergens terug samen komen, van Hyfte verwerkt dit vakkundig in een reeks persoonsgebonden epilogen die het hele verhaal netjes afronden.

Eerlijk? Ik zou er zelf niet onmiddellijk naar grijpen maar ben toch zo blij het gelezen te hebben. Ik werd deels terug gecatapulteerd in mijn eigen leven maar kon evenzeer genieten van het plastisch taalgebruik. Bitterzoet en droefgrappig.

Jan Stevens