Noordwaarts

Allison Johnson is tweeëntwintig, zwanger van een vriendje dat haar mishandelt, en hopeloos aan de drank. Als de gelegenheid zich voordoet om aan haar troosteloze bestaan in Las Vegas te ontsnappen, neemt ze de benen. Met slechts een paar dollar op zak belandt ze moederziel alleen in de godverlaten woestijnstad Reno, waar ze wanhopige pogingen doet een nieuw bestaan op te bouwen. Ze warmt zich aan de gesprekken met haar denkbeeldige beste vriend, de bekende filmacteur Paul Newman, en aan de vriendelijke gebaren van mensen die ze nauwelijks kent.

Op het voorplat van Noordwaarts staat zo’n rood stickertje met de volgende vermelding: ‘ Met exclusieve cd: de soundtrack van het boek.’ Een trigger, Een verkoopargument? Waarschijnlijk, en inderdaad achteraan het boek zit een CD met de soundtrack ‘Norhtline’ van Willy Vlautin & Paul Brainard. Wijselijk heb ik de CD pas opgezet nadat ik halfweg doorheen het boek ben geraasd. Net zoals ik nooit een verfilmd boek zal gaan zien voordat ik het boek heb gelezen. Ik mag er niet aan denken dat ik mijn eigen beelden of voorstellingen in mijn hoofd niet meer zou kunnen maken terwijl ik lees. Met de soundtrack is het niet anders. Het verhaal is een rauw verhaal over een jonge vrouw die in een uitzichtloze situatie is verzeild. Het zo typische Amerikaanse road-gevoel spat van de pagina’s af. Het boek is opgemaakt in erg korte hoofdstukken die het lezen wel er makkelijk maken. De directieve schrijfstijl van Willy Vlautin sluit zeer goed aan bij de onverbiddelijkheid van een destructief bestaan. Het lichtpunt in het moedeloos bestaan van Allison is haar ingebeelde vriend ‘Paul Newman’ die haar enige houvast wordt.
 
Kan de rauwe onverbiddelijkheid van een destructieve neerwaartse spiraal nog enige sprankels van hoop opbrengen? Blijkbaar wel.
 
En eerlijk gezegd toen ik de soundtrack hoorde was ik verwachtte ik een bluesy sound, trefzekere country of road-movie sound maar niks van dat. En toch is het de soundtrack van dat boek. Ik was er meteen weg van.