De anderen

Als hij naar huis rijdt, ziet Gabe opeens het gezichtje van een meisje achter het raam van een andere auto. Haar lippen vormen één woord: ‘Papa.’ Het is zijn vijfjarige dochter Izzy. Daarna ziet hij haar nooit meer.
Drie jaar later rijdt Gabe elke dag op en neer op diezelfde weg, op zoek naar de auto die zijn dochter wegvoerde. Hij weigert de hoop op te geven, zelfs al geloven de meeste mensen in zijn omgeving niet meer dat Izzy nog leeft.
Fran en haar dochter Alice bevinden zich ook op die snelweg. Zij zijn niet op zoek, ze zijn op de vlucht. Ze proberen de mensen die hen pijn willen doen telkens één stap voor te blijven. Want Fran kent de waarheid. Zij weet wat er gebeurd is met Gabes dochter. Zij weet wie er verantwoordelijk is. En ze weet wat ze zullen doen als ze haar en Alice zullen vinden...

Toen ik de achterflap las dacht: “Ga ik dat kunnen lezen. Over de ontvoering van een kind?” En dan nog op deze manier... Gabe Forman rijdt van zijn werk op de M1, de ruim 311 kilometerlange snelweg tussen Londen en Yorkshire naar huis als hij plots merkt dat er in de auto voor hem een klein meisje zit dat het woord ‘papa’ vormt. Het is zijn eigen dochtertje! Hij kan de auto echter niet bijhouden en hoort ondertussen via zijn telefoon dat de politie in zijn huis is. Zijn vrouw en dochtertje zijn vermoord. Wie heeft hij dan daarnet in de auto gezien? 

Gelukkig voor gevoelige lezers wordt er in het volgende hoofdstuk overgeschakeld naar Gabe drie jaar later. Hij rijdt elke dag dezelfde snelweg op en af, hij gelooft niet dat zijn dochter dood is want hij zag haar toch? Later lees je ook nog dat niet hij de identificatie deed van de lichamen maar zijn schoonouders.  

Een tweede verhaallijn speelt zich ook af op die bewuste snelweg. Fran en haar dochter Alice zijn daar op de vlucht voor iets of iemand. Feit is dat zij weten wat er gebeurde met Izzy, het dochtertje van Gabe maar Frans angst is te groot om de waarheid bekend te maken. Het lijkt allemaal heel onwerkelijk en je krijgt echt maar met mondjesmaat informatie, veel zaken uit het verleden zijn heel belangrijk. Je moet er wel bijblijven want er zijn veel switches, onthullingen, en personages. Personages die erg sterk worden neergezet. De opbouw en het tempo zijn gewoon perfect! Op een bepaald moment dacht ik toch te weten hoe één en ander in elkaar stak maar dan zijn er nog een paar verrassingen naar het einde toe die je niet ziet aankomen. Al die gegevens zijn nodig om alles te laten samenvloeien maar er zijn er toch wel heel wat.   

Op een bepaald moment is het ook balanceren op een dunne koord tussen realiteit en het bovennatuurlijke. Gelukkig slecht enkele korte momenten. Dit is niet echt mijn ding, ik begrijp nu ook wel waarom er op de cover verwezen wordt naar de Britse Stephen King. Alles draait echter rond verdriet, gemis, volharding en tenslotte wraak. Tot waar kan je nog iets rechtvaardigen en wanneer is er onrecht?  

Een aanrader van jewelste! 

Lut Delanghe, redacteur boekensite.gent