De dans van de tulpen
De trein verlaat het Baskische dorpje op een van de mooiste routes langs slaperige stadjes en een vredig landschap. Santi, de machinist, wordt bruut uit zijn dagdroom gerukt als hij in de verte een vrouw ziet, vastgebonden op de rails met een delicate tulp in haar handen. De trein kan niet meer stoppen en terwijl hij op haar af raast, ziet hij wie daar zit: zijn eigen vrouw Natalia...
Natalia heeft een telefoon bij zich en de heftige moordscène wordt live uitgezonden op Facebook. Meer slachtoffers volgen. Ze lijken niets gemeen te hebben – behalve de schokkende enscenering van hun dood en de griezelige aanwezigheid van verse tulpen in een seizoen waarin ze niet horen te bloeien.
Inspecteur Ane Cestero reist af naar Urdaibai, een van de meest pittoreske streken van Baskenland. Zij moet proberen de hyperintelligente moordenaar in de val te lokken, een moordenaar die de schoonheid, rust en natuur van de regio voor altijd zal veranderen…
De dans van de tulpen is het laatste boek van een vierluik, jammer, de andere delen kreeg ik niet onder de ogen, werden niet in het Nederlands vertaald. Onbegrijpelijk voor een boek waar de onderliggende relaties blijkbaar heel belangrijk zijn. Ibon Martin schreef eerder reisliteratuur en is groot liefhebber van het Baskisch landschap en dat merk je. Het boek is doordrongen van beschrijvingen over de schoonheid, de rust en de natuur in Urdaibai, een van de prachtigste streken van Baskenland.
Het eerste hoofdstuk is bijzonder wreed, een treinmachinist ziet in de verte een vrouw vastgebonden op een stoel op de rails met doodsangst in haar ogen. Dichterbij en in de onmogelijkheid om de trein tot stilstand te brengen ziet hij dat het zijn eigen vrouw is, Natalia. Door deze moord wordt inspecteur Ane Cestero naar Gernilo, de plaats van de moord gestuurd. Ze komt er in functie als leidinggevende in een nieuw opgerichte eenheid. De SEOM, Speciale Eenheid Ontwrichtende Moordzaken gespecialiseerd in meervoudige moorden of zaken met grote media-aandacht. Media-aandacht zal er zijn want de vermoorde vrouw was een beroemd journaliste die graag tegen de schenen schopte en blad voor haar mond hield. Ze had tot voor kort een relatie met de hoofdcommissaris van het dorp maar was sinds kort terug bij haar man, de treinmachinist.
Ane Cestero krijgt Aitor Goenaga, Txema Matírnez, Julia Lizardie en psycholge Silvia bij haar team. Deze opsomming omdat de Baskische namen al even moeilijk zijn als de plaatsnamen Bizkaia, Gipuzkoa, Ertzaintza, Urdabai, Gerniko e.d. Het is echt wennen, net zoals bij Noorse of Ijslandse thrillers.
In Gerniko, een anders zo rustig dorp gebeuren nog moorden. Allen vrouwen zonder enige connectie met elkaar maar wel telkens in scene gezet en steeds met bloedrode tulpen. Het onderzoek brengt hen bij clandestiene mosselzoekers, een drugsbende en zelfs naar een klooster maar de moordenaar blijft hen voor. Wat ik echter niet begreep is de tijd die de recherche nodig had om een verband te zien tussen Lourdes en het klooster in dat dorp.
De uiteindelijke reden voor die moorden is niet bijster origineel en de vraag rees ook al op bij mij waarom er zo’n verschil is in wreedheid van de moorden, het ging om hetzelfde doel. Gelukkig behoudt dit omvangrijk boek, 512 pagina’s, met de vele personages wel zijn vaart o.a. door de korte hoofdstukken, verschillende verhaallijnen, de schrijfstijl en de menselijkheid en echtheid van de karakters. Ondanks dat dit het laatste deel is van een vierluik is er nog mogelijkheid op vervolg maar misschien mis ik te veel van de vorige delen.
Lut Delanghe, redacteur boekensite.gent