Mijn papa kwam de trap af

Wanneer zijn vader het gezin verlaat, moet een jongen (9, ik-figuur) afscheid nemen van zijn kindertijd.

Deze zuinige maar rake woorden, waarmee Verrept zijn verhaal start, typeren het geheel. Nadat de vader het huis verlaten heeft, gaat ook zijn zoon, de ik-persoon, met zijn hoed de buitenwereld in. Tot aan het water waar de schepen komen en gaan, de heuvels op tot helemaal boven. Onderweg zijn er beren en wolven en ook een draak te overwinnen. De prinses echter laat (nog) op zich wachten. Na een enge nacht daar alleen boven op die heuvel, keert hij naar huis terug…
Dit coming of Age – prentenboek blinkt uit in soberheid, een stijl waar Verrept zich graag in uitleeft. Schrappen en wikken en wegen tot de essentie overblijft. Een essentie die zich nestelt in je onderbewustzijn. En zo raakt hij je telkens diep. Ook deze keer. Vader geeft zijn levenservaring door aan zijn zoon en de jongen gaat op pad. Als hij terug thuis komt, is hij gegroeid. Niet voor niets is de laatste prent duidelijk gelinkt aan de psychologische afbeelding rond perceptie met de twee gezichten en de kandelaar in het midden.
De paginagrote prenten, vlekkerig geschilderd in waterachtige, sombere kleuren verstevigen het introspectieve karakter van dit verhaal. Het zijn stuk voor stuk imponerende beelden die je intuïtie prikkelen.
Geen voor de hand liggend prentenboek, maar wel een dat de aandacht verdient die het nodig heeft.
Daarom, en om de noodzaak van dit soort werken, een aanrader!

(https://pluizuit.be/boek/mijn-papa-kwam-de-trap-af/)

Ik was een jaar of negen, toen mijn papa de trap af kwam.
Met zijn jas aan. En zijn hoed op.
Ik vroeg nog:
‘Papa, waar ga je heen?’

Hij nam zijn hoed af,
alsof hij me groette.
Hij zette de hoed
op mijn hoofd.
‘Zo’, zei hij.
Toen lachte hij en zei:
‘Dat is beter.’
Hij liep naar buiten.