De trouwe lezer
De vrouw van bestsellerauteur Roger Koponen wordt dood aangetroffen in een prachtige zwarte avondjurk, zittend aan het hoofd van een lege eettafel. Haar gezicht is bevroren in een afgrijselijke glimlach. Rechercheur Jessica Niemi onderzoekt de zaak en algauw blijkt dat Maria Koponen niet het enige slachtoffer is. Het lijkt erop dat de dader de moorden exact kopieert uit de thrillertrilogie van Roger Koponen.
De slachtoffers stapelen zich op en Jessica ontdekt dat er een sinistere groepering schuilgaat achter de moorden. Als gebeurtenissen uit haar eigen verleden aan het licht komen, blijkt dat Jessica zelf ook niet veilig is. Kan ze een halt toeroepen aan de moorden?
Ik lees heel graag Scandinavische thrillers, nu een eerste kennismaking met een Fins auteur. Deze debuutroman van Max Seeck werd bekroond met de Finse debutantenprijs.
Het boek bevat veel hoofdstukken zonder titel en tijdsaanduiding. Zo kan je plots in Venetië zitten enkele jaren geleden en dan weer terug in Finland in het heden. Mij stoorde dit niet echt maar wat de jongere Jessica meemaakt in Venetië brengt niks bij aan het verhaal, alleen dat ze daar een rechercheur Erne Mikson leert kennen.
Roger Koponen bevindt zich ergens 400 km van zijn woonplaats om een lezing te geven over zijn bestsellerstrilogie waarvan er wereldwijd miljoenen exemplaren van verkocht zijn. Ondertussen wordt zijn vrouw vermoord aangetroffen in een zwarte avondjurk zittend aan het hoofd van de tafel. Haar gezicht bevroren in een afgrijselijke glimlach. Rechercheur Jessica Niemi en collega Jusuf komen na een tweede moord al vlug tot de conclusie dat de moorden op een kopie lijken van de moorden in de boeken van Roger Koponen. hoe hard de rechercherus ook hun best doen, ze lopen steeds een stap achter op de moordenaar(s). Het is dan ook de moeilijkste zaak in de carrière van hoofdinspecteur Erne Mikson en zijn team.
Vaak kom je de woorden ‘Malleus Maleficarum’ tegen, die verwijzen niet naar een Franse black metal band maar naar een boek uit de vijftiende eeuw over heksenjacht, getiteld ‘Heksenhamer.’ Het is nochtans laat in het boek dat je te weten komt dat er een sinistere, occulte gemeenschap achter de moorden zit.
Grappig vond ik de vermelding van Jessica op p. 272: “Het is wenstijd, 22.22 uur. Gezien de waarschijnlijkheid kijken mensen opvallend vaak op dit tijdstip op de klok. Natuurlijk gaat het om de illusie, om een denkfout die gebaseerd op het feit dat 22.22 beter beklijft dan bvb. 21u19.” Toch zie ik het ook vaak, net als 16.16 of 19.19.
Het boek, verhaal is van het begin heel sinister van sfeer en drijft je voort in een hoog tempo. de opbouw is zo goed dat ik vreesde voor een afknapper op het eind. dat was het ook een beetje, door het occulte. Maar toch een aanrader, knap geschreven.
Lut Delanghe