Geef nooit op
Cliffehaven, 1940. Als haar vader naar het front moet, blijft de 17-jarige Rita alleen achter. Gelukkig kan ze rekenen op haar buren, de familie Minelli. Maar als die net als andere families van Italiaanse afkomst worden geïnterneerd, staat Rita er helemaal alleen voor…
Rita weigert bij de pakken neer te zitten. Als haar droom om bij de luchtmacht te gaan in duigen valt, meldt ze zich aan bij de brandweer. Maar wanneer haar eigen huis in vlammen opgaat, is het zelfs voor Rita een zware opgave de moed erin te houden. Gelukkig kan ze terecht in het pension van Peggy Reilly, en voorzichtig leert Rita weer te hopen dat ze de mensen van wie ze het meest houdt terug zal vinden…
In dit derde deel uit de serie ‘een veilige haven’, maak ik kennis met Rita Smith. Een stoere en dappere puber die op haar 17e alleen komt te staan in een onzekere tijd. Haar moeder verloren en haar vader gaat zijn dienstplicht tijdens de Tweede Wereldoorlog vervullen.
Gelukkig zijn daar de Minelli’s, haar tweede thuis vlakbij huis. Dit Italiaanse gezin behandelt haar als familie en ze is daar dan ook altijd welkom. Dit verwijst volgens mij naar de veilige haven waarnaar de serie genoemd is. Wanneer ook het Italiaanse gezin verscheurd wordt door de oorlog, laat de achtergebleven Louise Minelli een ander gezicht zien. Eentje waardoor Rita nu echt alleen komt te staan.
Gelukkig vindt ze troost en afleiding bij haar vriendin May, die ze kent van de fabriek waar ze beiden werken. Rita wil heel graag haar opleiding tot monteur afmaken, maar hier komt door de oorlog niets van terecht. Dan maar af en toe sleutelen aan haar eigen motor.
De tweede verhaallijn neemt ons mee naar het ‘Beach view’ pension van tante Peggy. Normaal vol met toeristen, maar nu tot de nok gevuld met evacuees en militairen. Rita kan helaas niet vertrekken naar het pension van haar tante. Er is immers geen plek en ze kan Louise met geen mogelijkheid alleen achter laten. Ze proberen elkaar regelmatig op de fiets te bezoeken of bellen elkaar.
Deze serie bestaat uit losstaande verhalen rondom de Tweede Wereldoorlog. Wanneer ik zelf een boek zou gaan kiezen, zou ik echter niet met dit thuiskomen. Een boek die zich in het verdere verleden afspeelt heeft meestal niet mijn voorkeur. Toch was het een welkome afwisseling tussen de thrillers en feelgood die ik normaliter lees. De schrijfster Ellie Dean neemt je direct mee naar die periode met passend taalgebruik. Ze is erg goed in het bouwen van sfeer rondom het verhaal. Daardoor ben je echt dáár in Cliffehaven. Mede door deze schrijfstijl leer je de personages echt goed kennen. Iedereen heeft iets karakteristieks wat hen onderscheidt van anderen. Er komen veel namen voor in het verhaal, maar door die specifieke eigenschappen zijn ze goed van elkaar te onderscheiden.
Het verhaal an sich kabbelt voort, maar niet op een vervelende manier. Het straalt rust uit in een tijd van extreme onrust. De mensen die je leert kennen, houden zich allemaal op hun eigen manier staande. Wat me enigszins teleurstelde was de rol van haar vader op afstand. Hij kwam op mij niet echt over als een bezorgde vader die zijn dochter mist. Sommige van de overige personages heb ik daarentegen als echt aangenomen en in mijn hart gesloten.
Een mooi verhaal om weer te geven hoe het de mensen toentertijd misschien verging. Wanneer je houdt van romans rondom oorlogstijd, vol met krachtige vrouwen, dan zou ik deze zeker aanraden. Mijn eigen leeshart hunkert nu echter naar een thriller die zich meer in deze tijd afspeelt. Laat het nu toevallig zo zijn dat ‘Valse getuige’ van Karin Slaughter mij vanaf mijn nachtkastje al enige tijd luid roept. Ik neem vast afscheid van mijn nachtrust, tot gauw!
Lisette Van Kasteren