De verhalenvertelster

Sage Singer werkt in een bakkerij. Ze raakt bevriend met Josef, een aardige oude man die vaak met zijn hondje door de buurt wandelt. Tot de dag dat hij haar een foto van zichzelf laat zien in SS-uniform, vertelt dat hij verdient te sterven - en haar vraagt hem daarbij te helpen. Sage weigert, ze wil er niets mee te maken hebben. Haar grootmoeder, Minka, met wie Sage een sterke band heeft, is een overlevende van de Holocaust. Ooit was Minka een vrolijk meisje dat ervan droomde schrijfster te worden. Maar die dromen verbleekten toen ze naar Auschwitz werd gedeporteerd.

Dit is het ‘zoveelste’ boek dat ik las van Picoult. Het eerste was ‘De bekering’ waar een zware beslissing diende genomen te worden. Dit is ook de rode draad doorheen al haar boeken, zware beslissingen die iemand moet nemen, keuzes maken, de gevolgen daarvan dragen en ook de gevolgen voor alle betrokkenen. Soms ergerde me dat steeds terugkerend thema maar wie ben ik als dat Jodi Picoult haar ding is? Met dit boek en alweer een belangrijke beslissing die moet genomen worden heeft ze weer volledig mijn hart gewonnen.
Het verhaal gaat over verschillende personen maar wordt nooit verwarrend! Je hebt Sage die in een bakkerij werkten gebukt gaat onder een groot schuldgevoel, er is haar oma die Auschwitz overleefde maar daar heel weinig over lost, er is een oude man Jozef die bevriend geraakt met Sage die haar dan plots vertelt dat hij een ex-nazi is die in Auschwitz werkte en zoekt naar vergeving en hulp bij het sterven en Leo een nazi-jager die werkt voor het ministerie van justitie. Daarnaast zijn er dan nog een aantal nevenpersonen zoals Sage’s werkgeefster, haar (ex)minnaar, haar zussen...
Elk hoofdpersonage heeft zijn eigen hoofdstuk maar het is pas met het verhaal van Jozef, de ex-nazi en oma Minka dat je een duidelijk overzicht krijgt van wat de jodenvervolging voor haar betekende. Over hoe het begon met kleine afwijzingen ten opzichte van het Joodse volk tot de stroomversnelling van ‘mensen’ die werden opgepakt, in kampen gedropt waar de wreedheden alom aanwezig waren tot de uitroeiingskampen. Het verhaal van Minka als jong meisje/ jonge vrouw wordt verteld zoals zij het zelf beleefde. Soms sec als verslag, soms hard, bikkelhard maar nooit zo dat ik het boek opzij moest leggen. Het is meer een gevoel: “Ik wil dit weten en nooit vergeten.” Minka, de oma is ook de verhalenvertelster, apart beschreven in een hoofdstuk. Het is soms een allegorie van wat ze meemaakt maar daar druipt dan wel dikwijls het bloed uit haar verhaal.
Na de oorlog verwerkten veel overlevenden dit door hun verhaal te vertellen zoals op scholen en als haar man haar vraagt waarom ze als schrijfster/verteller haar verhaal niet op deze wijze openbaar maakt antwoordt ze: “Net omdat ik schrijfster ben kan ik dat niet, er zijn geen woorden die kunnen aangeven hoe het echt was.” En ze geeft het voorbeeld van: “ Hoe beschrijf je liefde?” Ik trek dat verder: “Hoe beschrijf je pijn, angst, afstomping? Daar bestaan geen afdoende antwoorden voor in haar verhaal.”
De laatste verrassing op het einde van het boek kan je eigenlijk al vermoeden na Minka’s verhaal.
 
Een pageturner die je vastkluistert in het verhaal!

Lut Delanghe